Ja!

leutigheid

Ja!

Café Garfield.

Wij gaan, net als het merendeel van de Gentse Bloggers zo blijkt bij rondvraag, winkelen in de Colruyt op Sint Amandsberg (spreek uit Sintumajnsberg, met klemtoon op laatste lettergreep en rollende r) aan Den Dendermondse Steenweg. Voor zij die niet van Gent zijn, maar de stad wel een beetje kennen: dat is die drukke en verwaarloosde straat links van Dampuurte. De Dendermondse Steenweg biedt een rijke assortiment van de meest fascinerende winkels, stuk voor stuk in donkere panden waar de verf van afgebladerd is. Bed-In, bijvoorbeeld. En Danny Glazenwasserij. En Digi-turk, N.E.W.S en Sultan.
Het leukst van al vind ik echter Café Garfield, waar volgens het reclame-bord Golden Kenia wordt getapt. Golden Kenia is zowat het meest afgrijselijke bier dat een mens zich kan voorstellen. Erger dan Sparta Pils, inderdaad.
Verder is Café Garfield een duister kot waar mensen van gezegende leeftijd voor de beduimelde ruiten zitten te kaarten. Maar het allergrappigste is dat het hele café en alle ramen bezaaid zijn met pluchen garfield-beestjes. En met bezaaid bedoel ik: honderden. In alle maten. Maar allemaal even groezelig.

De naam “Café Garfield” is dus niet zomaar een willekeurig gekozen naam. Ik denk dat we hier, op de geheel unieke en enigszins aandoenlijke wijze van de Dendermondse steenweg, gewag kunnen maken van een heus concept en thema.

Hedendaagse folklore, zo heet dat.

Ja! vriendjes

Marthe.

Oh, voor ik het vergeet: mag ik Rodtsie en haar Mbo en bij uitbreiding de grootouders R. en C, alle gezusters Rodts en broer/peter Thomatje een heel grote proficiat wensen met de geboorte van Marthe?

Well done, Karen!

eten Ja!

Over hoe wij allemaal volwassen worden.

Het valt me de laatste tijd heel erg op hoe steeds meer mensen die we al lang kennen hun weg vinden in Het Leven™ . Zo hangt er sinds gisteren een affiche van Het Aanstormend Politiek Talent voor onze ruit, luisteren wij regelmatig naar de sportverslagen van Het Radiofonisch Instituut op de radio, organiseert meneer-mijn-maat-van-tregentaat met steeds meer succes jazzfestivals en gaat mijn lief zijn avondvullende in première binnen een maandje. Dan zijn er vrienden die kweeniehoewijze boten kopen, of kinderen, vrienden die extra studies afronden en mensen die een eigen zaak starten. Ik vind dat wijs. Morrissey had dus, wat mij betreft, geen gelijk: I actually *love* it when my friends become succesfull.

Ten huize Volume 12 wordt al een poos naarstig gewerkt aan een evenement, zoals u daar al kon lezen. Ik had hen in de context Piet aangeraden, een uitstekend chefkok. Bovendien is Piet, ten onzent nog steeds genoegzaam als PeeGee bekend, een fijne jongeman die ik sinds jaar en dag tot min moaten mag rekenen. Vorig jaar en dit jaar heeft hij de catering gedaan op voorgenoemd jazzfestival en hij deed dat zeer goed, zo hebben wij gehoord. Zo goed dat hij sinds kort op zijn eigen werkt, samen met een vriend. Dat wist ik allemaal al.
Wat ik echter niet wist is dat ze het verdorie zo professioneel aanpakken, met een mooie en sprekende website en al. En een heus concept zo blijkt. En visie en enthousiasme, zo zeggen ze bij volume12.

En dan ben ik natuurlijk helemaal trots op mijn kameraad. En dan maak ik onbeschaamd reclame voor zijn winkel, dat spreekt voor zich. Tchin, zeg ik u, die moet u hebben voor uw volgende feestje. Schrijf het op: Tchin!

Ja!

Lek.

Santa Boogie, die gebruikte zijn -nochtans zeer vrolijk gekleurde- krabpaal niet. U weet wel, zo’n ding in gevlochten stro waar katten hun nagels aan scherpen.
Geen probleem, dacht ik: ik koop zo’n produktje in de dierenwinkel met lokstof erin. Zo’n lokstof waar katten dol op zijn.
En ik sprenkel de lokstof op de krabpaal.

Niets. Geen reactie. Hoogstens een ietwat verontwaardigd opgetrokken wenkbrauw (“Denkt ge nu echt dat die chemische boel werkt op mij?”).

Tot vandaag, een paar weken later.
De kat is volledig smoorverliefd op de krabpaal. Hij likt eraan. Hij draait eromheen. Hij gaat er met verdwaasde blik tegenaanliggen schuren.

Hij krabt er niet aan, dat niet. Daarvoor heeft hij de zetels natuurlijk.