Begin deze week hebben we in den Bilbo een paar CDs van de American Recordings van Johnny Cash gekocht, voor Zo Goed Als Geen Geld. Het is opvallend hoe de helft van de wereld nu Johnny Cash heeft ontdekt, sinds de fillem vorig jaar. De man is helemaal hip en populair. Volledig terecht natuurlijk, want Cash is god, dat spreekt voor zich.
American IV: the man comes around ligt hier al de hele avond op en ik zou die CD bij deze heel erg warm willen aanbevelen aan de hele wereld. Het is de ideale soundtrack bij avonden die vroeg vallen samen met de blaadjes en voor regenachtige namiddagen.
San, uw man is hier pas aan de deur geweest. Hij had een spook mee (uw oudste dochter), een piraat (uw oudste zoon) en een allerschattigst elfje (uw jongste zoon, die er blijkbaar nog niet zoveel van snapte). Daarnaast had hij nog een kindje mee dat hij op straat had gevonden en dat een rover was.
Ik denk dus dat jullie er nog een kindje bij hebben. Proficiat, het is een jongen!
Het is het feest van de middenstand, vanavond, dat heb ik net gemerkt. Er stond namelijk een meute zingende kindertjes aan mijn deur, met maskers en vampierentanden en alles. Ze waren met een stuk of vijftien en het gezelschap was duidelijk multi-cultureel als onze buurt. Ze hadden er ook hun werk van gemaakt: helemaal verkleed en geschminkt, het was mooi om te zien. Al veel beter dan vorig jaar, me dunkt.
Toen het liedje gedaan was gilde één van de kindertjes:
Het is halloween! Snoep of geld?
Ik gilde natuurlijk direct terug
Snoep! Snoep!
Waarop de oudste helft van de kinderen boe riep en de jongste helft enthousiast juij juij joelde. Nadat één van de oudere gasten zag welke snoep ze kregen (koffie-snoepen) zei die ernstig tegen de kleintjes
Dat zijn dus wel de lekkerste snoepen van alle tijden é maat
En daarna kreeg ik nog van iedereen een High Five.
Soms hou ik zoveel van mijn stad, ge kunt u dat niet voorstellen.
Gisteren was zowaar een fijne dag.
Dat is verwonderlijk, want u moet weten dat ik het niet zo begrepen heb op mijn verjaardag. Niet omdat ik mij oud voel, want dat is helemaal niet zo: ik ben altijd, voor de rest van mijn leven, bijna vier jaar jonger dan lief, dus het valt altijd wel mee. Bovendien ben ik dit jaar alweer geen dertig geworden en ik ken niet veel mensen meer die dat nog kunnen zeggen. hoera!
Maar bon. De reden dat ik niet zo hou van mijn verjaardag, is dat ik niet goed weet waarvoor die drukte allemaal goed is. Much ado about nothing en al. Ik hou er bovendien niet echt van als iedereen naar mij kijkt terwijl ik niet eens iets heb gedaan, alleen een beetje jarig zijn. En al dat aanraken en zoenen en mijn persoonlijke ruimte binnendringen dan: bah.
Het voordeel van zo afwerend tegenover je verjaardag staan is dat het in praktijk meestal veel beter is dan verwacht. Ik heb eigenlijk altijd zeer aangename en fijne verjaardagen, en dat was dit jaar niet anders.
Een leuk cadeau gekregen van Lief (de andere cadeautjes had ik allemaal al gekregen), een paar uurtjes gewerkt, bloemen gekregen van mijn mama en papa, een bezoekje gebracht aan Staf, die op dezelfde dag 27 jaar later is geboren, een tukje gedaan en dan met mijn liefste gezellig en heel lekker gegeten in Rood.
En ook de hele dag door een heleboel smsjes, mailtjes en kaartjes gekregen, natuurlijk.
Waarvoor dank allemaal, jullie zijn lief.