Ik heb nu net een nieuwe telefoon, gekregen voor nieuwjaar, en dat komt mooi uit. Binnen een jaar of drie vier is die versleten en dan schaf ik mij de tegen dan volledig van alle bugs en een paar honderd dollar ontdane iPhone aan.

Zo’n schoon telefoontje zeg. Het is nog niet de moment: te duur, te nieuw, te vanalles. Maar toch: zo’n schoon telefoontje zeg.

Het is een jaarlijks terugkerend evenement in de agenda: de nieuwjaarsreceptie van de stad. Het is ondertussen al de zesde keer dat ik daar op het Sint-Baafsplein op zondagvoormiddag in de kou sta aan te schuiven voor een lauwe gluhwein of een chocomelk. Vroeger, op den buiten, ging ik ook ieder jaar naar die van de gemeente en die gewoonte is gebleven sinds ik naar Gent ben verhuisd.

Toen in den tijd kende ik het meeste volk dat daar op het dorpsplein was…het overgrote deel bij naam, zowat iedereen tenminste van ziens. Wij zijn dan ook een echte familie van het dorp: mijn grootouders, overgrootouders, familie. Iedereen woont in dezelfde zakdoek-gemeente. Ik heb daar in de chiro gezeten, op de lagere school, in het jeugdhuis, de speelpleinwerking en heel de reutemeteut. Qua kennissenkring die je dan opbouwt kan dat wel tellen.

Toen ik de eerste keer in Gent naar de nieuwjaarsreceptie ging, kende ik alleen de mensen die mee waren gekomen met ons. Een fel contrast, dat een beetje symbolisch was voor de nieuweling die ik op dat moment echt wel was, nog maar drie maand in de stad wonend. En hoewel ik in Gent naar ‘t school ben geweest en er heb gestudeerd, was het toch een loslaten van de roots, dat verhuizen. Ik ging (en ga) nog steeds vaak naar mijn ouders in het dorp, maar daar niet meer wonen enzo: het was een heel ander paar mouwen.
Alles en iedereen was onbekend, er was enkel een beperkt sociaal vangnet van een aantal kameraden. Klein meiske in de grote onbekende stad. Ongelooflijk spannend was dat.

Vandaag moest ik daaraan terugdenken toen ik merkte dat ik eigenlijk best veel volk ken in Gent, ondertussen. We waren er voor Het Project al met een hele nest naartoe gegaan en ter plekke heb ik nogal wat afgebestewenst en lopen zwaaien naar kennissen aan de andere kant van het plein.
Ook het “van ziens” is er ondertussen al ferm gestegen. Ik heb verschillende keren dingen gedacht als “Ah, kijk daar is Resul zie”, “Daar staat de madam van de kaaswinkel” en “Die woont in onze wijk, want die passeert iedere middag met de fiets in onze straat”. Daar bovenop zijn we ook verschillende keren aangesproken van “Ah, zijde hier weer voor foto’s? Wanneer gaan ze derop staan? En blijven voortdoen é, gulder” . Wijs dat dat is.

Groot meiske in een kleine stad.

Het is half elf en we zijn bijna weg om op de valreep de tentoonstelling van Kubrick te bezoeken, hier in Gent. Op de valreep, want zondag is de laatste dag na een looptijd van ruim drie maanden. En we wilden niet in het weekend gaan (te veel volk, meneer), dus is dit eigenlijk de voorlaatste dag…
Typisch voor ons om dat zo lang uit te stellen.

En daarna gaan we naar K-rous-L. Lief voor een gevulde pannenkoek en ik voor een toast champignon. Ik wil ook graag een gevulde pannenkoek, maar die is 16 punten. 16 fucking punten.

*een schok van herkenning gaat doorheen het vrouwelijk gedeelte van het lezerspubliek dat nu weet waar i. mee begonnen is vandaag*

Jaja, lieve lezertjes, qua verwachtingen scheppen in een titel kan dit echt wel tellen, vindt u niet? En het mooie aan de titel is dat het nog waar is ook.

We hadden het al even zien aankomen, want eigenlijk heeft onze poetsvrouw te veel potentieel om op wekelijkse basis bij ons met emmers te zeulen, en ze had ook al eens iets laten vallen. Maar vandaag vertelde ze dus dat ze volgende week verlof zou nemen, want ze had vanalles te regelen voor haar nieuwe huis. Het huis met handelsruimte waarin ze een lingeriewinkel gaat openen.

Wij moeten dus op zoek naar een nieuwe hulp in het huishouden, en met ons nog een groot aantal mensen uit onze vriendenkring. Als u iemand weet die ook voor dienstencheques werkt: de contactpagina is uw vriend.