internet

all things online

internet

Spotify olé.

Hallo, ik ben i.
Samen met mijn lief hou ik de platenindustrie draaiend, al jaren. Wij kopen CDs, namelijk. Veel. En u mag er onze computers op naslaan: wij hebben geen seconde illegaal verworven geluid staan. Evenmin illegale films, en tv-series, trouwens: wij wachten netjes tot we de DVD kunnen kopen. En dan kopen we de DVD.
Zotjes voorbeeldig, toch?

Er zijn veel redenen voor ons gedrag. Luiheid is er één van, en dan vooral de energie die het zou kosten om het allemaal te leren, waar ge dat moet vinden, die illegale downloads. Principes ook, dat het eigenlijk toch wel een beetje diefstal is. Met iemand die leeft van auteursrechten en co in huis, is dat een beetje evident dat ge dat niet doet. Bovendien geef ik daar les over, en ik probeer consequent te zijn in die dingen. Be as you preach.
Een andere reden is het gevoel van een nieuw CDtje, met alles erop en eraan, en hoe blij dat me kan maken: artwork, het doosje, het tastbare, het luisteren naar een plaat zoals ze bedoeld is, met de nummers in de volgorde zoals de maker ze heeft geplaatst. Ja, dat is belangrijk, vind ik. En ja, ik ben ouderwets.

De belangrijkste reden is echter het geluid. Wij hebben een kleine, sobere, mooie en goede muziekinstallatie, en ik hoor echt het verschil tussen een CD en een mp3. Misschien omdat mijn computer niet is uitgerust zoals het moet, maar toch.
Enfin, u kunt dus begrijpen dat ik nu niet meteen hypersnel op het hele spotify-gedoe gesprongen ben. Maar ik heb het geprobeerd en ik moet zeggen: ik zie de voordelen, ik zie de voordelen.

Ten eerste is er het illegale aspect dat wegvalt, en dat is toch wel belangrijk. Ik heb zo’n premium-gedoe, dus ik kan luisteren wat ik wil en hoeveel ik wil. En er is niemand die daar geen schelle salami tussen zijn boterham minder door verdient, zo heb ik begrepen.
De luiheid, dan. Ik heb een paar zeer fijne vrienden met goede muzieksmaak die coole playlists maken waar ik nu naar kan luisteren. Hiep hoera daarvoor, zeg. Ik heb de laatste weken al vreselijk veel goeie muziek ontdekt, en een paar dingen genoteerd waar ik de CD van wil kopen. Want zo ben ik dan ook wel weer: op een papier opschrijven welke blinkende schijfjes ik in de winkel moet gaan halen. Ouderwets, ik kwam het al te zeggen.

Bovendien is het algemene concept van die playlists wel leutig: u kan die zelf aanmaken en dan alles gemakkelijk terugvinden. Straks word ik nog georganiseerd. Ik kan ook eens naar crappy muziek luisteren, als ik dat wil, zonder dat ik daar geld moet aan uitgeven. Idem met flavour of the month-toestanden: ik zou geen volledige slechte CD van The Streets hebben als ik toen al Spotify had gehad, bedacht ik eerder deze week. Tot slot is het hele systeem ook behoorlijk dummy-proof. Klik, luister, hop klaar. Zelfs klijn is er al mee weg, lees ik op de facebooks.

Het enige nadeel is nog steeds dat ik op mijn computer moet luisteren. De klank is niet top, en ik heb bovendien niet graag dat mijn muziek zo dominant aanwezig is als ik aan het werken ben. Dat komt van te dichtbij, vind ik. Ik heb liever een behang op de achtergrond. Misschien moet ik toch eens een oplossing zoeken daarvoor.

Maar voor de rest, niks dan lof: Spotify is de ideale aanvulling voor mijn muziekluistergedrag.

internet

Vinger aan de pols van gisteren. Of vorige maand.

Waarschijnlijk ben ik al hopeloos achter, en rolt u nu collectief met uw ogen over zoveel last week’s hype, hier op kerygma, maar we zijn daar eerlijk in: qua technologische whatever ben ik nu niet echt de early bird.
Aniehoew. Ik ben momenteel voor het eerst sinds lang nog eens overdreven enthousiast over een online dink. ifttt.com, oftewel if this then that is simpel edoch geniaal. Het is een tool die een eenvoudige instructie volgt. Als ik iets post op twitter, dan moet dat ook naar facebook. Als ik een foto op flickr zet, dan moet dat ook in een album ergens anders. Als het morgen gaat regenen in Gent, dan wil ik daar een mail over krijgen.

Het is zo eenvoudig dat ik er bijna van moet bleiten. En het lost een heleboel problemen op, vind ik persoonlijk. Probeer het! Maar waarschijnlijk deed u dat vorige week al, en hebt ondertussen u al iets nieuws ontdekt.

internet

Ge kent dat wel, dat loopt dan ineens uit de hand en al.

En toen zei hij: zeg, neemt keer nen foto van mij. Which i did.

Tilting, the original.

De dochter was aan het middagdutten, het regende buiten en we waren gelijk allebei nogal in de stemming om onze tijd te verdoen met onnozeliteiten. En toen nam hij een foto van mij. En toen opeens was er een facebookpagina en deden we ook een beetje dwaas met de dochter.

Tilting dus. Het is gelijk planking en owling, maar dan grappiger. Doe het! En kijk op de pagina voor fantastische mensen die allemaal een beetje gekanteld zijn in hun hoofd.

internet

Benieuwd naar wat u wilt betalen, natuurlijk.

Gisteren kreeg ik een mailtje van de reclame-regie, of ik iets wilde doen rond geitenkaas van Chavroux. Ik was al aan het denken wat ik zou kunnen klaarmaken waarvan ik het recept nog niet eerder heb gepost, maar dat bleek deze keer zelfs niet nodig te zijn: de actie gaat over de passieve culinaire geneugtes, zo blijkt, oftewel GAAN ETEN.

Kaasmaker Chavroux vond immers twaalf gerenommeerde sterrenrestaurants en brasseries bereid om op een creatieve manier de zachte geitenkaas in een drie gangen menu smaakvol te verwerken. Er werd gebruik gemaakt van allerlei hippe dingen zoals food professionals die de smaakwaarde van Chavroux op basis van het foodpairing principe wetenschappelijk analyseerden.

En het resultaat kunt u dus gaan proeven: van 13 tot en met 30 juni, in één van de deelnemende restaurants (reserveren!). Het coole aan de actie is echter dat er dus van tevoren geen prijs staat op het menu: u bepaalt achteraf gewoon zelf hoe lekker het was, en hoeveel geld u daarvoor veil heeft. Ik ben benieuwd, alleszins, wat mensen daarvoor betalen, experimenten van de vrienden bij de Vooruit indachtig.

Oh. En er staan ook recepten online, zo blijkt. Of u kunt zelf iets maken, en dan op facebook zetten en een workshop winnen. Hup, aan de geitenkaas, allemaal!

internet Ja!

Leve de ijverige wijven!

En zo zat ik opeens met een veiligheidsspeld te prutsen, terwijl de dochter appel appel peeeeeeeer zong en ondertussen op en neer hopte gelijk een kangoeroe. Uiteindelijk kreeg ik geregeld wat ik moest regelen en kon het kind haar rok aan, na al die maanden. En kan ik u vertellen over kabouters en fruit.

Het zit zo: ik ben geen ijverig wijf. U wist dat ongetwijfeld al. U wist ongetwijfeld ook al dat ik bij momenten schaamteloos dingen afvraag bij ijverige wijven die wel overlopen van creativiteit. Sommigen trappen daar in, maar soms moet ik zelf niets vragen of insinueren: Marie en Oontje, die kwamen allebei spontaan met een rokske voor het kleine spook af, opeens. Zonder dat ik daar dus om vroeg of iets voor moest doen. Except being my gorgeous, dazzling, multi-talented self, ofcourse.

Anyways. Maanden geleden kreeg Mira van Marie een kabouterrok. En een tijdje daarna van Oontje een fruitrok. En ik nam mij voor om er over te bloggen, met foto’s en alles. Ik trok haar de kabouterrok aan, op een dag, nam een foto of tig en dat was geregeld. Het weekend nadien deed ik de fruitrok aan, spande het rekkertje aan rond haar ranke taille en trok het rekkertje lompweg uit de tailleband van de rok. Waardoor de rok veel te groot was. Als een onhandige oerangoetan heb ik het rokje een paar keer in mijn hand gehad, een beetje gefriemeld, dan gezucht en vervolgens op het rek gelegd. Voor dan eens te maken als het eens paste, morgen ofzo.

Sindsdien zeurt de dochter haast wekelijks over de fruitrok. Menig peuterdrama heeft zich alreeds voltrokken omtrent de fruitrok, maar altijd op momenten dat we net naar onze respectievelijke fabrieken moeten vertrekken. En als ik ‘s avonds moe en afgepeigerd terugkom van het jonge hoofden vol informatie proppen, dan ben ik de rok al lang vergeten. Ziet dat van hier. Tot een paar dagen later het zeuren en drama zijn zich weer herhaalt, natuurlijk.

Lang verhaal kort, vanmorgen griste de dochter de fruitrok uit het rek, en in een vlaag van handige bevlogenheid dacht ik: VEILIGHEIDSSPELD! Tien minuten later zat de rekker op zijn plaats en de dochter in het rokske. En daarom kan ik dus eindelijk over de kabouters en het fruit vertellen. Pfiew.

Een lang verhaal om te zeggen: merci é, dames. Much appreciated, en ik heb over allebei al veel complimenten gehad…

fruitrok!


kabouterrok!