Als een mens een blog heeft, worden er al eens cadeautjes promo-cadeautjes binnengegooid. De ene keer speelgoed voor mevrouw de dochter, de andere keren dingen die op zich wel coole gadgets zijn maar waarvan schrijver dezes — als ze heel eerlijk is — weet dat ze gewoon een paar jaar in de kast cool gaan liggen wezen en dan in een garageverkoop zullen eindigen (wel, hallo daar, lange kromme zin en geen energie om na te denken over een betere formulering).
Gelukkig heb ik een blog, en doe ik al graag eens een weggeverke. Zoals vandaag.

Fatboy, uw weet wel van de zitzakken, die hebben een outdoorgamma en uw dienaar ontving twee producten uit dat gamma, ter promotie van de Lazy Sunday-campagne.
The Desswerrum, ofte: een warmwaterkruik met een schoon kussen eromheen. En The Waynecooler, een fluo-wijncooler in limited edition.

U bent kouwelijker dan ons, of u drinkt meer witte wijn op verplaatsing zodat u geen frigo bij de hand heeft? Een gil in de commentaren zal volstaan, en het pakket is het uwe.

Er zijn weer blog awards, blijkbaar. Nieuwe. Van De Weekend Knack, dat is een boekske op papier. De mensen die op regelmatige basis mijn serverkosten helpen meebetalen (aka de lieve vrienden van de reclameregie) organiseren mee, en dan ben ik redelijk mild gestemd. Al was het maar omdat ge daar op doorsnee vrijdagmiddagen grote bokalen vuile spekken in uw handen gestopt krijgt. Mmmm, vuile spekken.
Ik zie overigens bij de sponsors Essentiel staat, en als dat betekent dat er kleren van Essentiel te winnen zijn, dan wil ik winnen. Aja, zo ben ik wel: materialistisch indien nodig. U mag dus op mij stemmen, maar het moet niet.

Voor de rest valt het mij op dat er onder de genomineerden een aantal dissonante stemmen te horen zijn. Er wordt wat gemord en onverschillig gedaan. Awoert geroepen en met de ogen gerold. Ik moest daar mee lachen. Het is precies 2006 all over again. Maar dan een stuk braver en minder schuimbekkend.

Enfin. Blogawards. Wie had dat ooit gedacht. Net nu de voormalige felle muil van de blogs recentelijk liet vallen dat hij waarschijnlijk nog eens gaat schrijven, binnenkort. Begin er maar aan Tom, we rekenen op u. De lijst staat hier.

Dus. Gisteren deden wij van #wunch. Enfin, wij gingen een pasta eten in één van mijn favoriete Italiaanse restaurants met een handvol vrouwen die elkaar kennen van de blogs, het interwebs, de facebooks, twitters en instagrams van deze wereld. Allez, behalve Lien, die ken ik natuurlijk al van in onze post-puberteit op een uniformschool.

Er werd van tevoren unaniem besloten dat we wel een hashtag konden gebruiken, hipperds dat we zijn. #wunch. Met de W van Wijf Want iedereen Weet sinds 2008 dat Wijf een titel is om trots op te zijn. Details bij haar, of bij de dame die geen wench is. En de journaliste, die noteerde quotes. Natuurlijk.

Verbazend is dat, hoe je met mensen de je eigenlijk voornamelijk online kent, zo vlot een middag wegbabbelt en -lacht. Er volgt ongetwijfeld meer, en werd zelfs een idee op tafel gegooid.

(foto Ysabje)

Daarvan gesproken. Wat denkt u eigenlijk van de hashtag #wijvenweek?

Een tijdje geleden mailde er een vriendelijk jongmens van Pixum, of ik af en toe eens iets wilde uitproberen vanop hun site, en er dan een review over wilde schrijven. Zeer zekers dat. De eerste voucher was er eentje voor kaarten, gezien de tijd van het jaar niet zo absurd. Mensen doen dat, fotokerstkaarten maken om naar hun geliefden te sturen. Ik niet echter, want onze kerstkaarten zijn de gelegenheid bij uitstek om mijn innerlijk kleuterjuf helemaal loos te laten gaan. Sinds mijn kind een verfborstel kan vasthouden, that is, vroeger stuurde ik gewoon niets.

Enfin, over het kerstkaartenproject schrijf ik later nog iets, maar ik gebruikte dus mijn voucher om alvast uitnodigingen te maken voor het verjaardagsfeest van de mini, in augustus. Soms ben ik zo vooruitziend dat ik er zelf een beetje sprakeloos van word.

Het werden XL-fotokaarten, met 4 foto’s van de afgelopen zomer/herfst, 10 stuks voor 9,99 euro. De site zelf is volledig dummy-proof: gewoon foto’s opladen en positioneren en klaar. Dat dummy-proof zijn heeft ook zijn nadelen, natuurlijk: als absolute expert in grafisch ontwerp heb ik soms graag wat meer vrijheid om zelf wat te prutsen. Dat van die expert was een grapje, maar ik pruts wel graag, en nu was ik nogal gebonden aan standaard sjablonen. Gelukkig zijn het er erg veel, dus vond ik toch wel gemakkelijk iets naar mijn goesting.

Twee dagen later had ik de kaartjes al, wat indrukwekkend snel is. En ze zijn ook heel schoon geworden:

Ergens eind juli ontdekt u in uw brievenbus of u uitgenodigd bent op het knalfeest!