Af en toe vind ik dat wel eens cool, zo een cadeautje opgestuurd krijgen, gewoon omdat ik een blog heb. Ik ga al lang genoeg mee, dus de mensen van reclameregieën allerhande weten hoe dat hier werkt: zij mogen gerust opsturen, ik wil gerust testen, maar ik schrijf wel mijn goesting. Meestal vinden ze dat niet erg, en ik vind dat een goed teken voor een merk: zeker genoeg zijn van uzelf, en met een gerust hart producten opsturen.

Marie mailde (nieuwe reclameregie-speler, trouwens. Hoera!) om te vragen of ik een deautybox wilde. Ik deed een googleken en grijnsde. Want een deautybox dat staat voor discover beauty. Iedere maand krijgt ge een doosje opgestuurd met nieuwe beautyproducten, en dan ontdekt ge vanalles. Ik grijnsde, want ik weet dat, en u weet dat: mijn inner beauty queen is een pover beestje, dat zich meestal de loef laat afsteken door mijn inner lazyness.
Aangezien het bijgevolg niet zo moeilijk is om mij te verrassen met producten die ik _niet_ ken (Ik daag u uit om een hele doos te vullen met producten die ik wel ken, trouwens. Succes!) zei ik ja. Want mijn inner beautyqueen mag dan al het grootste deel van de tijd zieltogend in de coulissen zitten janken, ze heeft ook haar krachtige kanten. Zo ga ik al graag eens naar de schoonheidsspecialiste (aaah, zen is dat) en heb ik een vreemde voorliefde voor lange kleurrijk gelakte nagels. Wacht, ik bewijs het u.

Enfin. Ik zei dus ja, en kreeg een paar dagen later een doosje gevuld met producten. Waarvan ik niks kende, what are the odds.

Wel zeer verwonderlijk: ik vond de doos voor het grootste deel wel nuttig, voor zover ik zo’n dingen kan inschatten.
Het scheerschuim ging naar mijn papa, wegens de man des huizes doet hier niet aan gilettes. Dat zal u vast niet verwonderen, ik weet dat. Verder zit er een natuurlijk zeepje in (Lamzuna, 3,90 €), dat traditioneel en syrisch zou zijn, met laurier en olijfolie. Voor alle huidtypes. Allez vooruit.

Schmink dan. Catrice is het merk, en dat is blijkbaar iets budget dat ge in het kruidvat kunt kopen. Ik kreeg een Nude oogschaduw palet. *doceert* Nude make-up is een trend en het wil niet zeggen dat ge u _niet_ schminkt. Dat werd mij verteld op het internet door Mensen Die Er Iets Van Kennen. Enfin, zachte en eigenlijk wel mooie kleuren. Niet voor op mijn muren, want daar heb ik een afkeer van beige, gewoon omdat ik geen vijftiger ben, maar als ik dan toch iets op mijn ogen zou smeren, dan is zo’n kleur denk ik wel de beste optie. Nude. Zie mij trendy zijn, morgen live op een flemish food fest in uw buurt.
Verder ook nog een lipstick, een mooie matte koraalrode, van datzelfde merk. Ik heb een dubbele relatie met lippenstift: ik vind het mooi en sexy, maar ik durf het niet. Ik heb er verschillende liggen, allemaal rood en fel, want dat is het mooist. Maar ik voel me altijd zo mevrouw als ik ze aanheb. Misschien moet ik me neerleggen bij het feit dat ik op mijn leeftijd gewoon een mevrouw ben. Dress your age, en stift uw lippen. Ik overweeg het, deauty. Ernstig.

Over mijn leeftijd gesproken: ik heb ook een tube crème tegen zware benen gekregen van Etat Pur. Ik ga daar niet onnozel over doen: ik ga dat gebruiken, en het voelt nu al alsof het absurd is dat ik al die jaren heb overleefd zonder crème tegen zware benen. Zelfs nu ik (twee dagen later) besef dat de term zwaar niet dient gelezen te worden als “tegengestelde van mager”. Dat is een beetje een bummer, maar soit.
Wat ik niet ga gebruiken is een staaltjestube gelaatscreme van Estée Lauder. Ik ben content van mijn merk, en ik zie geen reden om mijn vel te plagen met iets waarvan ik niet kan inschatten of ik er niet volledig van in plekken ga trekken. It happened before, dus stop maar met lachen.

Lang verhaal kort: ik denk dat 15 euro niet duur is voor zo’n maandelijks geschenkje aan uzelf. Als u van nieuwe producten smeren houdt: perfect cadeautje, zo’n abonnement.

Bijna negen jaar geleden, toen ik een naam voor dit blog koos, had de christengemeenschap nog geen internet. De kerken zaten toen ongetwijfeld nog bomvol in sommige rurale delen van de Westvlaanders, en er was nog geen operatie Kelk of bisschop met een vuil verleden. Alles was peis en vree in de kerk, en de parochiale werken overal ter wereld hadden slechts twee werkgebieden: de tastbare wereld en het hiernamaals. Op het internet: geen spoor van gebed en geloof.
Ik weet dat, want een paar maand voor ik mijn blog doopte, had ik me halfgaar gegoogled op het woord kerygma, toen iemand het gebruikte in een mail. Ik kende het niet, ik vond het mooi, en na lang zoeken bleek het oud-grieks, voor verkondiging, mededeling.

Niet slecht voor een blognaam, vond ik. Vind ik nog steeds. Mijn blog is een beetje mijn testament, nietwaar. Het Oude, Het Nieuwe, dat van i. Logisch.

Alleen jammer dat heel de katholieke scene ondertussen de geneugten van het magische wereldwijdeweb heeft ontdekt, en er nu dus ook een kerygma.nl is (Naast de vele cursusmaterialen en de evangelisatiemiddelen kan Kerygma uw gemeente van dienst zijn met specifieke toerusting op verschillende gebieden), kerygma.com (The success of the Kerygma approach to adult Bible study is best explained by the enthusiastic classes which make the Bible relevant, promoting Christian growth through interaction with each other) en kerygma-wat-nog-meer is.

Schouderophaal, want er zijn nog zoveel dingen om me druk over te maken (wereldvrede, kinderarmoede, pascal smet) voor ik daar energie in kan steken. Maar af en toe vraag ik me af of de godsvruchtige gemeenschap die hier al toevallig eens verzeilt, niet een beetje geschokt is. Of verward.

Of vraag ik me af of iemand van u misschien een kaarsje kan branden voor die meneer die me mailt via het contactformulier en afsluit met “Met vriendelijke groeten en Gods zegen”. Ik denk dat het hem wel zou helpen.

Ik dacht: ik zwijg efkes.

Dat vorige stuk was blijkbaar nogal deelbaar op sociale media, en dat voelt een mens dan al eens in de commentaren en de feedback. Been there, done that, don’t want the T-shirt, feitelijk.
Ik kijk dan naar mijn statistieken, wat ik normaal alleen doe als ernaar gevraagd wordt, en ik schrik. Opeens vijf of zes keer zoveel mensen. Die zijn allemaal welkom, daar niet van, maar ik ben daar een beetje bang van.

Want mijn gewoonlijke lezers, daarbij heb ik altijd het idee — misschien onterecht, ja, maar laat mij maar in mijn illusie — dat die mij wel een beetje kennen. Of op zijn minst mijn toon, hoe mijn hoofd gedachten vormt. Of het feit dat ik al eens graag in het diepe spring, gewoon om te zien hoe koud het water daar is. Ik denk dan altijd dat als jullie iets lezen dat verontwaardiging oproept, dat jullie eens oogrollen en dan weer verdergaan. Maar al die mensen die hier klikkerderwijs terechtkomen: ik durf mij niet voorstellen wat voor beeld die dan hebben van mij.

Zoals alles gaat ook dat voorbij. Gewoon efkes zwijgen.
Dag 2: nog gewoon dubbel zoveel mensen. Dag 3: normalisatie. Het leven gaat snel op het internet, en er is vast alweer een nieuw topic van de dag in de maak (alstublieft. laat het kinderarmoede zijn.) Dus hier ben ik terug, en gij ook. Gezellig onder elkaar, niet mekkerend over informeel taalgebruik. En dan kan ik u vertellen over iets anders dat voorbijging, straks.

De roze prinses van de old school bloggers heeft er al een eeuwigheid één, en Madame ook. En al die kokende vrouwen met blogs, zij hebben er ook elk één, met recepten en al.

Ik had daar zelfs niet over nagedacht, maar sinds een paar weken heeft mijn digitale buurvrouw er ook eentje.

Ik vind het wat awkward wel, om er eentje aan te maken. Maar misschien zou u dat handig vinden, zo’n pagina waar vanalles verzameld wordt. Dus u mag beslissen: moet kerygma een facebookpagina nemen als ik de boel renoveer? Zodat u alle posts netjes in uw dagelijkse digitale woordenbrij krijgt? Of komt u liever gewoon ter plekke eens kijken? Of leest u zoals mij uw blogs nog steeds heerlijk ouderwets in een reader? Vragenvragenvragen.

Het is hier even te druk voor veel geschrijf, en ik merk dat veel zaken mij meer irriteren dan doorgaans het geval is. Waarschijnlijk de vermoeidheid en de stress van naderende de puntendeadline. En het besef dat in het licht van de eeuwigheid en het onmeetbare verdriet dat ik momenteel bij mensen lees die mij nauw aan het hart liggen, het allemaal zo belangrijk niet is. Feitelijk.

Of misschien gewoon mijn karakter, wie zal het zeggen.

Alleszins: de komende week zal het hier wat stiller zijn dan normaal, kunnen we vermoeden. Daarna zijn de examens achter de rug en is het weer al feest en jolijt, ziet dat van hier.

Toch even uw aandacht voor dit, vooral als u in de buurt van Zoersel woont: het kindje van Guidooohh is zijn konijn kwijt.

Vandaar : zwarte sporttas, gevuld met knuffels, een iPad met groene afdekflap, een Samsung gsm en een zwarte iPod. Het gaat om de knuffels. De mama en papa willen desnoods de toestellen terugkopen, zodat de vinder dat stukje van de buit nieuw kan gaan kopen ( voor de oneerlijkere vinder: betere helers ga je niet vinden) maar de knuffels zijn onvervangbaar. En daarover gaat het.
Verspreid het bericht, en als je iets gezien of gehoord hebt, verwittig ons, en eeuwige roem en dank wordt uwe deel.
Tijdstip van verlies : 25/1, ca 11u, omgeving koekoekdreef/eikenlaan/ lemmekensbaan, Turnhoutsebaan/ Ten Otter,

Update: Gevonden!