Kijk. Dat kan ik dus. In week 1 denken te starten met een nieuwe traditie, een reeks zowaar. In week 2 geen zin hebben, in week 3 op maandag niet in de stemming zijn, en het hele concept dus al aan flarden relativeren. De links komen dinsdag, en we gaan daar eerlijk in zijn: het is voor mij een even grote verrassing als voor u wanneer de volgende editie komt.

* Ik begin met een artikel dat ik vandaag tegenkwam, via Katrijn. Een behoorlijke boterham, maar vreselijk interessant vind ik. Dus zet u efkes en lees waarom arme mensen domme dingen doen.

Vergelijk het met een nieuwe computer die tien zware programma’s tegelijk draait. Het apparaat is traag, maakt fouten en loopt vast – niet omdat het een slechte computer is, maar omdat het te veel tegelijkertijd moet doen. Bij armen is iets vergelijkbaars aan de hand. Ze nemen geen domme beslissingen omdat ze dom zijn, maar omdat ze in een context leven waarin iedereen domme beslissingen zou nemen.

De manier waarop dit artikel is opgebouwd, de verwijzing naar bronnen en de onderbouwdheid vind ik trouwens een verademing in deze journalistiek vluchtige tijden. Kan iemand hiervan een Belgische versie maken, alstublieft? En laat ge mij dan weten waar ik mijn geld naartoe moet gooien?

* Dit over feminisme, deel 1. Geef mij vrouwen die het zo helder kunnen uitleggen en de wereld is gered. Leve Emily Graslie, die in dit youtube-filmpje uitlegt waarom het moeilijk is soms, als vrouw op het internet. Ik kwam het hier tegen.

* Nog over feminisme, maar dan iets helemaal anders. En eigenlijk heel interessant voor iedereen die mij in de post hieronder dat meisje uit Brave aanraadde omdat het zo’n sterke prinses is. Het gaat heel snel, maar geef niet op.

* Luchtiger, dan. Veel luchtiger. Dit is één van de best gemaakte internetdingetjes die ik ooit zag.

* En tot slot: er zijn gekke geiten in Italië.

In het weekend heb ik meestal tijd om bij te lezen. Voeding voor mijn hoofd, en vaak ook voor mijn hart. Ik lees dan, knik heftig of schud mijn hoofd, denk na en drink koffie.

Vanaf nu hou ik ze bij, die linkjes, en krijgt u ze op maandag. Omdat een week starten met wat hoofdvoedsel fijn is. Vergeef mij dat er geen vrolijke filmpjes van een schattig katjen bijzitten: ik ben eigenlijk een heel ernstig meiske, op maandag.

* Over opvoeden en onderwijs, deze brok inspiratie.

Het is gemeengoed geworden, thuis en op school, om kinderen te prijzen zonder de lof precies te definiëren en te differentiëren. Maar we differentiëren wel alle tekortkomingen. “Je bent een aardige rustige jongen, maar dit gaat niet goed en dat gaat niet goed”. We geven een niet gerichte positieve waardering, en vervolgens meestal een zeer gerichte en uitvoerige negatieve feedback. De balans tussen deze twee is ver te zoeken. We stoppen heel veel aandacht en energie in dat wat er niet is en kinderen hebben daardoor een ‘scheef’ beeld van zichzelf. Ze zijn zich niet bewust van alles wat ze kunnen, maar wel bewust van alle tekortkomingen.

* Over Kristel gaat vreemd, dat programma op Vier, deze column van Tante Annie. Dit weekend in De Standaard, maar ook op haar blog.

En wat doet een mens dan na het nieuwste humaninterestprogramma van Woestijnvis? Googelen op mobilhomes. Het zou niet mogen zijn. Behalve voor lieden die tv kijken om hun vooroordelen bevestigd te zien. Zo heb je er natuurlijk ook. Alleen leek Woestijnvis ze zelden te bedienen.

* Nog over TV. Er was deze week nogal wat te doen over Ontspoord en hoe dit afgevoerd werd door VTM uit respect voor de nabestaanden. Ik dacht daarbij: allez dan, nog best. En dan lees ik de facebookstatus van Els. Hashtag zucht.

VTM voert “ontspoord” af uit respect voor de nabestaanden, maar maakt onmiddellijk daarna reclame voor een andere reeks over tien waargebeurde misdaden, namelijk “de kroongetuigen”. Drie seconden naar de trailer kijken en ik zie al een beeld (waarop ik niet verder zal ingaan) dat voor de nabestaanden van een zware misdaad uit de Gentse geschiedenis nog steeds erg confronterend zal zijn. De reservelade van VTM en hoe snel er iets wordt uit getoverd.

* Ook in De Standaard, dit weekend, een stuk van Dorien over eten voor 3 euro per dag. Een uitgebreide post daarover op haar eigen blog.

Het hield me al een tijdje bezig. Ik rekende eens uit wat een gewone week – sober koken maar ook weleens een kant-en-klaar broodje, een falafeltent en een glas wijn – mij had gekost aan eten en drinken: 65 euro. Ik ging op zoek naar mensen die ervaring hadden met eten in tijden van geldnood, en leerde dat die al blij zijn als ze 20 euro hebben voor een hele week – een kleine 3 euro per dag.

* Goed nieuws om dit lijstje te besluiten! Stress en burnout zijn *eigenlijk* een opportuniteit. Ik word persoonlijk misselijk van de gedachte om een burnout de individuele verantwoordelijkheid te maken van degene die er eentje heeft. Als je maar je leven in handen neemt en verantwoordelijkheid opneemt, dan komt alles goed. Maar het zal wel aan mij liggen, zeker?

Je kan van je angstmoment een groeimoment maken omdat je door de angst moet gaan. Als dat lukt, geeft dat een kick: je bent gegroeid!

Er gaat zo’n gedoe rond, al een tijdje. Ik had het al eens gekregen, maar toen dacht ik “ja, als ik eens tijd heb anders.” En tegen dat ik tijd had was ik vergeten van wie ik het had gekregen en dus liet ik het maar zo en keek een aflevering Homeland in de plaats.

Maar! Nu kreeg ik het toch wel weer zekers, en wel van zij-die-met-grote-honden-in-deelgemeenten-van-deinze-wandelt: de beroemde en door werkgevers eeuwig ondergewaardeerde Simberly Lonia. Omdat ik niet kan weigeren aan de dame die ervoor gezorgd heeft dat ik De Post voor altijd zal uitspreken als De Poooooowst: een kettingblogpooowst vol moeilijke vragen die opgesteld zijn voor het stimuleren van filosofische contemplatie; zo lijkt het wel.
Spijtig genoeg heb ik net acht uur in kleuterklassen doorgebracht, thema Sinterklaas, dus het contemplatieve resultaat gaat sowieso een teleurstelling zijn voor ons allemaal. Dat u het weet van tevoren.

Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?
Wacht, ik doe zoals _iedereen_ die dit al heeft beantwoord en zeg: Goh, ik kan helemaal niet goed schrijven en dan gooi ik er een hele uitleg achteraan.

Of neen. Wacht. Ik zeg het eerlijk.
Ik heb altijd al geschreven, van zodra ik een stylo kon vasthouden. Als kind, als puber, als volwassene. In schriftjes, in dagboeken, in brieven, in word-documenten en op deze blog. Opstellen maken was mijn ding, geef mij een open verhandelingsvraag op een examen en ik ben erdoor. Dus ja: ik weet dat ik niet zoveel moeite heb met schrijven, en dat ik zinnen kan verwoorden zonder dat ik daarover hard moet nadenken. Ik steek het eerder op training dan op talent evenwel.
Verder maak ik mij ook weinig illusies over eventuele professionele ambities. Ik herlees nooit blogposts, schrijf elke post in één keer en druk dan op publish. Op dat moment ben ik al niet meer heel erg geïnteresseerd in wat ik heb geschreven. En dat zorgt er denk ik voor dat ik waarschijnlijk nooit een schrijver zal worden: ik ben te lui, ik ben te vluchtig en ik verveel mij te snel. Misschien dat het nog verandert, later als ik groot ben, maar ik vrees ervoor

Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?
Ik zag lang geleden Henry Rollins een heerlijk spokenword-stuk doen over absurde vragen tijdens interviews. Zoals “Als je een kleurpotlood was, welke kleur zou je dan zijn? En waarom.”. Ik moest daar vreselijk hard om lachen en sindsdien antwoord ik op alle absurde vragen ofwel Ivo Van Damme, ofwel blauw.

Dus. Blauw, denk ik. Omdat Ivo Van Damme het zo zou gewild hebben.

Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Weinig. Ik heb een lichte voorkeur voor mijn computer, maar ik schrijf bijna even graag op papier, in mijn boekske, met eender welke stylo. Ik heb geen stilte nodig, geen speciale plaats en geen bepaald moment van de dag.

Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?
Ik zou geen blog hebben als ik niet een beetje trots was, denk ik. Dan zou ik in een tekstdocument schrijven en dat met een paswoord op de harde schijf van mijn computer zetten. Mensen die schrijven op het internet hebben, denk ik, sowieso wel het idee dat ze iets te vertellen hebben wat andere mensen willen lezen. Ik ben daar niet anders in. Maar hoeveel mensen en wanneer: dat houdt mij niet zo bezig.

Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?
Ik heb niet zo veel bevestiging nodig, dus ik zoek het niet zelf op, al vind ik commentaren natuurlijk fijn.
Ik ben verder altijd heel blij als mijn lief iets heeft gelezen en mij een compliment geeft. Hij leest niet alles hier, namelijk, en ik vind het altijd leuk als hij het wel doet.

Verder: als iemand die ik zelf graag lees zegt dat ik iets schoons heb geschreven, dan blink ik gelijk een vers gecireerde parket. Marie en Zezunja, bijvoorbeeld, en Kruimels. En Lilith en Tante.

Favoriete blogs, om dit stokje aan door te geven?
Zie vorige vraag. Hup hup, dames!

Ik had een tijdje geleden eens gevraagd of jullie dat fijn zouden vinden, een facebookpagina voor dit weblog. Een pagina waarop de postjes dan verschijnen, en nog wat andere dingen, die misschien te kort zijn voor een echte blogpost. Er was wat discussie in de commentaren, en ik schreef het uiteindelijk op mijn lijstje van “dan eens werk van maken als het past”. Dat was ongeveer duizend jaar geleden.

Dat lijstje, dat is namelijk een problematisch geval. We gaan daar niet over liegen: er zijn altijd belangrijker dingen dan dat lijstje.
Behalve als ge, voor de zoveelste avond op rij, dat andere lijstje (“dingen voor het werk die ik dringend moet doen”) bekijkt en alleen maar kunt zuchten. En ge dus totaal geen zin en energie hebt.
Het helpt ook dat ge op dat moment in een veel te moeilijke level van Candy Crush vastzit, en er niks op de lichtbak te zien valt. En uw lief gaan werken is, en uw kleine slaapt.

Dan, lieve mensen, dan hebt ge opeens een facebookpagina voor uw blog.

DUS! Vind mij leuk!

Een tijdje geleden ben ik gevallen. Alweer, ja, op dezelfde manier als een paar jaar geleden, met dezelfde pijnlijke voet als gevolg en met een bijzonder soortgelijk spoeddienstbezoek. Insert een mopke over een ezel, een steen en hoge hakken in de speeltuin. Ondertussen is het al beter, behalve dan die nachten dat ik wakker word van de kramp, maar bon.

Ik was dag na de lompe val socialemediagewijs aan het klagen over de pijn. Omdat dat nu eenmaal is waarvoor sociale media zijn uitgevonden: klagen, foto’s van de kindjes en grappige katfilmpjes.
Ons Katrijn gaf me de tip om arnica te smeren. Ze heeft namelijk ooit circusschool gedaan, Katrijn, en is dus ervaringsdeskundige in kneuzingen en andere toestanden. Ik deed wat gegoogle op arnica, las dat het ook valkruid werd genoemd, vond dat grappig maar leerde ondertussen ook dat de werking bewezen was, geen mambo jambo.
Jammer genoeg had ik te veel pijn om uit mijn zetel te komen en naar de apotheek te strompelen voor zalf, maar ik had toch maar mooi van het bestaan van arnica gehoord, nietwaar.

Ik moest daaraan terugdenken, toen ik gisteren een pakket vol Arnidolsticks kreeg. Want dat is tegen de blauwe plekken en kneuzingen, zo leert de verpakking, en er zit ARNICA in. Ik knikte, want aja, logisch. Of hoe tijd verprutsen op het internet bijdraagt tot het vergroten van de algemene kennis. Zietwel.

De stick ligt hier te wachten op de volgende valpartij. Aangezien er sprake is van enige genetische belasting blijft het spannend wie het eerst kan testen: de dochter of ikzelf. (of het lief, die vanmiddag vroeg: “als ge nu een hele grote blauwe plek hebt, en ge schrijft met die stick uw naam erop, zou dat dan lokaal genezen en zou uw naam er dan instaan? Dat zou redelijk cool zijn namelijk.”).

Ik had er nog een paar, en opnieuw omwille van de genetica zit er al eentje in mijn moeder haar sjakosh, en is er eentje naar mijn meme gegaan. Maar dan nog zijn er zijn vijf over. En aangezien ik nu ook niet van plan ben om zo veel te vallen, mag u er gerust eentje hebben.

Gil even hieronder, of op een sociaal medium naar keuze.

Update: ze zijn weg, lieve mensen.
* Lynn krijgt er eentje, want zij was eerst.
* Elly was eerst op facebook en in het Midden-Oosten kunt ge dat niet krijgen.
* Evelien stuurde een indrukwekkende foto van haar blauwe plek
* Lien krijgt er eentje, want mijn Sientje 90210 heeft altijd blauwe plekken en dat kan niet (en hé, ik mag soms eens vriendjespolitiek doen)
* En Jessie krijgt de laatste, wegens snel gereageerd én een dochter met een bloedstollingsziekte.

Al de rest: op de site van kunt u er gewoon zelf eentje aanvragen! Gratis!