Vandaag zijn een paar van de Antwerpse Bloggers op bezoek geweest. We deden van brunch en daarna van shoppen en dan van uit eten. Onder het shoppen kwamen we de Beroemste Gentse Blogger tegen.

Dierentuin-moment!

Voor Kerstmis heb ik mezelve een Flickr-Pro cadeau gedaan. Kwestie dat ik eens echt de foto’s die ik altijd aan iedereen beloof op het interweb kan beginnen zetten.

Merry Xmas to me, zou ik zo zeggen.

Juffrouw Dramoghe heeft gevraagd om vijf dingen te vertellen over mezelf die u waarschijnlijk nog niet wist, bij voorkeur ietwat vreemde dingen. Bij deze.

1. Ik heb een ongelooflijk groot complex over mijn te groot hoofd. Een ongelooflijk groot complex, want het hoofd is dan ook ongelooflijk groot. Het complex is er niet op verbeterd sinds ik het complex in een onbewaakt en emotioneel moment heb bekend aan mijn vrienden, die me sindsdien ook pesten met mijn ongelooflijk groot hoofd. Spitsvondigheden als “gij moogt dat niet dragen, nen hoed, dan ziet uw hoofd er zo groot uit” en “Oei, pas op, i. moet passeren met haar groot hoofd” zijn sindsdien een vast ingerediënt in mijn droeve leven.
2. Ik heb een tatoeage en ik vergeet dat altijd zelf omdat ik ze niet gemakkelijk zie. Als ik ze dan op een foto zie dan verschiet ik altijd.
3. Ik ben verschrikkelijk ambitieus. Jammer genoeg ben ik ook vreselijk lui en staat die luiheid mijn ambitie heel erg in de weg.
4. Ik heb het moeilijk met dingen waar ik geen controle over heb, zeker als ze me beperken in mijn doen en laten. Als ik bijvoorbeeld ziek ben, dan blijf ik voortdoen tot ik helemaal neerstuik en dan nog een beetje. Ik word daar kwaad van, ambetant en geïrriteerd. En ik wil dat vooral niet toegeven.
5. Ik haat verandering en zou het liefst hebben dat alles voor altijd blijft zoals het nu is.

En ik gooi naar Bruno, Michel, Steven, Lien, Sandra, Gyspy, Demus en The Q-woman. Kwestie van eens een paar meerderjarige mensen in de kring te betrekken.

Een doorsnee blogger wordt het laatste jaar regelmatig gebeld door de radio of de boekskes voor een korte reactie of interview over de meest banale dingen. Een echte mening hoeft zelfs niet, als je maar luid genoeg kunt roepen.
Als je dan zegt dat je eigenlijk niet wilt omdat je niet zo’n belangrijke mening hebt, dan is men daar oprecht verwonderd over.

Bloggen is volgens de media (giejuw, wat een woord eigenlijk) zo hip, dat het hebben van een weblog je opeens heel interessant maakt voor reportagekes. Terwijl dat niet zo is: bloggers zijn hetzelfde soort mensen als zij die lezersbrieven schrijven naar gazetten, maar dan met een moderner medium. En het is niet alsof ze *die* mensen ooit hebben gecontacteerd om nog meer hun mening te zeggen dan ze al doen, niet?

Ik begrijp dat ergens wel, natuurlijk. De kranten en de boekskes moeten gevuld worden, de radioprogramma’s moeten telkens met iets nieuws aankomen draven en de mensen horen dat graag: gewone mensen gelijk iedereen die hun mening mogen zeggen.

De laatste weken hebben de media het fenomeen Second Life ontdekt. En het is op tinternet, dus moeten ze aan de bloggers vragen hoe dat allemaal zit. Er circuleren mails van Flair, humo, de gazetten, VTM: iedereen wil de second life-gamers interviewen.
Want wiehoew: dat spel heeft zowaar 2 miljoen geregistreerde gebruikers, dus het is immens populair. En daar wringt precies het schoentje…volgens mij is dat zwaar overschat, dat hele gedoe.
Daarom een vraagje: wie heeft er hier allemaal een account? En wie speelt er ook effectief?

Er is nog een blog-award, georganiseerd door die jongeman met zijn garnaal op zijn weblog.

De Bwards, door en voor webloggers, zo vertelt men op het interweb. Alla, het is niet voor de reclame-inkomsten, ik kon het project nomineren en er staan geen hollanders in de lijst: meer heb ik niet nodig om te participeren. In tegenstelling tot wat sommigen beweren (leugenaars! kwatongen!) ben ik echt niet zo’n bitch die altijd dwars moet liggen gewoon voor de fun of it. Want dat dwarsliggen, eigenlijk is daar geen zak aan en van al dat tegenspreken wordt een mens ook zo moe. Ik vraag mij wel af of ze nu gaan bellen van de radio omdat ik wél meedoe.

Ik heb vanzelfsprekend op mijn lief gestemd. Ons kent ons, hier op Sluizeken-ham. Zo gaat dat in die turkenwijken, dat spant allemaal samen en al, de politie heeft daar genen vat meer op op den duur. Vuile socialisten met hun drugs en hun gratis bussen. Awoert.

Maar bon. Een lange post om hetvolgende te vragen: daar staan toch geen nummerkes bij met ranking é, bij die lijst of kijk ik daar echt over? Hoe komt dat dan dat ik in mijn feedreader overal lees “ik sta voorlopig op plaats 42” en “ik ben gezakt naar huppeldepup”. Mis ik iets? Of hebben jullie dat geteld?