Dat van die aardperen. Dat begon met een plan. De Voerense kwestie 2012, 6 volwassenen en 4 kinderen, een lang weekend en een oudejaarsthemafeest.
Wij zouden koken, zoals we dat vroeger altijd deden. Warme, mooie herinneringen heb ik, aan weekendavonden op mijn appartement, toen we allemaal pas naar de stad verhuisd waren, weg uit ouderlijke nesten in de suburbs. Er werd gekookt op die avonden, en als de nacht al goed vertrokken was, werd er op café gegaan. De jongens waren toen al heel erg met eten bezig. Ik stond erbij, sneed groenten en leerde met mijn ogen en door de honderden vragen die ik stelde. Ik leerde proeven en smaken combineren en uren-uren-urenlang emmeren over wat ook nog lekker is bij prei, en hoe ge de beste puree maakt. Good times. Zowat alles wat ik heb geleerd over de keuken, heb ik daar geleerd, in mijn kleine appartement aan het Laurentplein. Ik word er zowaar winters melancholisch van.
De jongens van toen zijn ondertussen mannen met een koksdiploma, een horecaverleden en nu een job in het anderen leren koken. De ene is wat uit het oog verloren, de andere is er nog steeds. Jarenlang hebben we samen gekookt op oudejaar, maar met kinderen en huizen verbouwen en drukke levens was het er de laatste jaren niet meer van gekomen. Tot nu. De Voerense kwestie 2012.
Een week vooraf dronken hij en ik koffie met als doel het menu opstellen. Twee uur later hadden we koffie gedronken en bepaald dat we op zondag naar La Batte zouden gaan in Luik (de grootste markt van België is dat) en daar wel zouden zien. Strak plan, dat die zondag in praktijk werd gebracht: de vier kinderen werden achtergelaten bij de vier niet-kokende volwassenen en wij dronken koffie. Waarop hij besliste dat we soep zouden maken van aardperen. Ik ging akkoord, want koken met iets dat ge nog nooit hebt gegeten, dat is berespannend.
Het verdere verloop van de strooptocht bespaar ik u, maar het kwam erop neer dat er aan tientallen kramen werd gevraagd naar topinambour, we uiteindelijk venkelsoep maakten, en we de volgende dag nog naar de plaatselijke carrefour moesten omdat we wild noch vis hadden gevonden. Grootste markt van belgië, jaja, maar van tijgerleggings kunt ge nog altijd geen deftige dessert maken, nietwaar.
Alleszins: het koken was heerlijk, het eten ook. Good times were had by all, behalve door zij die vergeten waren dat ze eigenlijk allergisch zijn voor vis.
Maar ik zou het dus over aardperen hebben. Een week na terugkomst liep ik in de beste groentenwinkel van Gent en zag ze liggen. Ik nam ze mee (natuurlijk), hoorde een beetje rond en maakte soep.
Die avond had mijn lief première, en eindigden we de nacht bij ons thuis, met 10 mensen met een hongerke en een kom opgewarmde aardpeersoep. Waar ik dus zelf maar één taske van gedronken had, maar wel genoten had van de nomnom-geluiden van de vrienden. Dus maakte ik ze vandaag al opnieuw. Met nieuwe aardperen. Want hoera voor aardperen zeg, zo lekker dat dat is.
Een echt recept!
Snij een ajuin, het wit van een paar kleine preien en een aardpeer of vier fijn. Stoof in boter. Voeg water toe en een paar bouillonblokskes. Laat een uurtje zacht koken, mix fijn. Voeg een handvol verse koriander toe, en een flinke scheut melk en mix nog eens grondig. Kruiden met peper van de molen en opdienen.
Probeer het. En laat mij daarna eens weten of u nu ook zo zot bent van die rare knollen.
