Vorige week, tijdens onze traditionele oudejaarsweekextravaganza(*), had ik wat grief van de boerderij meegezeuld. Ik ben niet zo’n fan van dagelijks naar de winkel lopen op vakantie (dat in pyjama naar de winkel gaan sociaal niet aanvaard is, is een belangrijke reden) en een beetje groenten bij de hand zorgt dat ik altijd wel ergens soep van kan brouwen. Soep is eten. Eten is belangrijk.

Eén van de groenten die ik bijhad was postelein. Niet voor de soep, maar gewoon als soortvansla.
Dat was een succeske te noemen: na een paar dagen aten niet alleen de grote mensen postelein, maar zaten ook de pups van het gezelschap elke keer groene steelkes te knabbelen bij de boterhammen. Want postelein is lekker. En het past zowat overal bij.

Er is zomerpostelein en winterpostelein, en het groeit allebei gelijk zot. Een gemakkelijke groente, gelijk ze zeggen. Als we er niet zo veel hadden op de boerderij, ik zou hier al lang een paar bakken staan hebben op het terras.

We eten dat hier het meeste als slaatje bij/tussen boterhammen of als bijgerecht. Maar ik draai ook postelein in puree, snipper het in omelet en in minestrone, of roer het door pasta. Samengevat en van Dorien gepikt uit De moestuin van Mme ZsaZsa: alles wat je met babyspinazie zou doen, kan ook met postelein.

En het is schattig omdat kiendjes altijd blijven vragen naar de porselein, dat ook.

(*) lees: een week gezelligheid en eten en koken en koffie en ah het is al tijd voor aperitief. Dit alles met veel volk in een vakantiehuis. Deze keer in Kortemark, waar voor de rest overigens absoluut niks te doen is.

(Ja. Ik ga af en toe eens over eten schrijven vandejaar. It’s a new thing.)

Nergens is het breken van de winter beter voelbaar dan op de boerderij. Opeens is de grond niet meer hard maar blijft er zuigende modder aan uw laarzen plakken. Opeens zijn er overal babydieren en worden grote stukken van het veld omgewoeld door varkens. Opeens zijn handen niet meer bevroren na een half uur oogsten in een snijdende wind.

Ik zie sprietjes verschijnen op de bedden en probeer in de potjes zaaigoed in de serre te determineren wat we gaan eten de komende maanden.

En er zijn blaadjes. Na een paar maand van wortels en knollen, schorseneren en kolen, witloof en prei zijn ze daar opeens: frisgroene, jonge en heerlijke blaadjes. Warmoes, spinazie, groenlof, winterpostelein, raapsteeltjes. We plukken ze voorzichtig, en thuis worden ze met liefde gewassen.

En dan kook ik de lente. Een pesto van wat look, lekkere olijfolie, postelein, pijnboompitten en grana padano. Raapsteeltjes kort gebakken met een ajuin en wat look. Veel peper en zout. Goeie pasta erbij en veel kaas erover.

Een foto die is geplaatst door Henk Rijckaert (@henk.rijckaert) op 4 Apr 2015 om 9:36 PDT

(Wij schreven gisteren in voor een nieuw jaar CSA-boerderij. Interesse? Mail Naomi.)

“Ben je druk bezig?” stuurde ze. “Neen, kom maar af!” antwoordde ik.

Tien minuten later stond er een opgetrokken wenkbrauw aan mijn aanrecht. Ik ken de wenkbrauw, want ze is er ook wanneer mijn frigo opengaat en als blijkt dat daar echt niks meer bij kan. Of wanneer ik een bord bijzet omdat ik altijdaltijdaltijd voor een extra persoon kook. Minstens.

Ik begreep het wel. Het was immers donderdagavond, half tien en donker. Op het aanrecht stonden steriliseerbokalen en lagen kilo’s tomaten, die ik ijverig ontvelde.

Het is een afwijking, vermoedelijk. Ik poets niet, ik strijk nooit. Doe zelden de was en de vaatwas in- en uitladen is ook al niks voor mij. Ik ben met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de slechtste huisvrouw van de wereld, maar geef mij eten en ik word enthousiast.
En dus kook ik, als de man uit werken is. Het is een aan te raden hobby: ge moet er niet voor buiten, ge moet geen mensen zien, ge moogt gewoon een joggingbroek aanhebben en de volgende dagenwekenmaanden hebt ge allemaal lekkere dingen om op te eten. Het is bovendien leuker dan tv: stilte op de achtergrond en een huis vol geur van kruiden.

Of zoals gisteren van tomaten. Op het einde van de avond had ik ingemaakte gepelde tomaten en overgedroogde tomaten voor in de pasta. Vooral dat laatste moet ge echt eens proberen. Nu, want het is nog steeds het seizoen.

Een recept dus. Of een soort van, alleszins.
Kies een dag waarop ge thuis werkt of gewoon thuisblijft. Na de middag snijdt ge een paar kilo tomaten in stukken en legt die op een bakplaat. Bestrooi met peper, zout, provence-kruiden en besprenkel met olijfolie. Er kan ook een teentje of twee look bij, indien gewenst. Of een takje tijm misschien.

Schuif de bakplaat in de oven, op 110 graden.

Doe gedurende een vijftal uur andere dingen. Open dan de oven en schuif een grondig afgewassen steriliseerbokaal in de oven. Wacht nog een uur.
Giet de inhoud van de ovenschaal in de bokaal, en overgiet met olijfolie tot de tomaten onder olie staan. Sluit de bokaal en bewaar in de koelkast. Er wordt gezegd dat die dingen maanden goedblijven, maar wij hebben dat nog nooit getest gekregen wegens te snel weer opgegeten.

In onze moestuinbak heb ik courgettes geplant. Ik kweekte zelf een paar zaadjes op, en vond dat bij het uitplanten zo zielige dingskes. Dus ik kocht voor de zekerheid een extra plant in de Aveve. En toen bleken de zielige dingskes geen zielige dingskes maar sterke robuuste planten, die bovendien aan een angstaanjagend tempo vruchten maken. Met dank ook aan onze tuin vol bijen, wegens een zakje veldbloemenzaad laten morsen door de dochter. Ik oogst elke dag, tegenwoordig, en dit is de oogst van twee dagen:

Min de allergrootste, die ik net meegaf met de poetshulp voor in de soep. Ik hou niet zo van courgetten in soep, namelijk, behalve dan in de minestrone van Dorien.

Dus ik vul ze (met ui, look, courgettepulp, pijnboompitten, spinazie en geitenkaas bijvoorbeeld. En daar dan een tomatensausje bij), ik doe ze in een rijstschotel (met tomaten en paprika en curry), ik gooi ze in een omelet (met patatjes en verse kruiden), ik eet ze rauw (heel fijngesneden en gemarineerd in een vinaigrette van olie en witte azijn), ik doe ze in de vulling van wraps (met tuinbonen, lekkere sjalotten, pijpajuin en wat gehakt. Met een yogurtsausje en sla!) en in allerlei pasta’s.

Vanmiddag vertelde de poetshulp dat zij een beslag maakt met bloem en ei, en dan plakjes courgette bakt en opdient met een yoghurt-looksaus. Dit gaat op de lijst, alvast, maar u heeft ook zeker een paar courgetterecepten, niet?