Jean-Baptiste Andrea schreef een boek: honderd miljoen jaar en een dag. Als u het nog niet hebt gelezen dan ben ik stiekem een beetje jaloers, want de eerste keer van een prachtig boek of een goede film is zo onovertroffen qua ervaring. Maar ik heb het dus gelezen, ergens in deze lente van 2024 die al acht tot tien keer een valse start maakte en daarna toch weer tot herfstweer beslist. Poef. Daar ging maart en opeens was het al eind april en had ik niet geschreven. Ondanks mijn goede voornemens heb ik zelfs geen tijd gehad om te denken aan schrijven.

Lezen deed ik wel. Dat is ook met woorden, maar dan geschreven door mensen die dat beter kunnen. Andrea en ook een boek over hoe de meeste mensen deugen, omdat ik daarvan overtuigd moest worden na een winter vol genocide en discriminerende klap.
En verder heb ik duolingo gedownload en omdat ik een streber ben heb ik nu al 50 lessen Italiaans gedaan. We moeten dus naar Italië op reis, want anders kan ik aan niemand bewijzen dat ik l’insalata con primo foutloos kan bestellen. En dat zou zonde zijn nietwaar.