“Maar mama. Hoe hebben ze elkaar dan leren kennen?”
“Wie, liefje?”
“Awel. Eric en Sanne.”

Ziehier een conversatie die bij ons werd gehouden, de voorbije dagen. Verschillende keren. In lichte varianten, telkens met een andere startvraag.
“En waarom vond Dag Allemaal dat zo interessant?” “Wat, schatteke?” “Awel. Eric en Sanne.”
“En waar was zijn vrouw dan?” “Wiens vrouw?” “Wel…”
“En zongen die dan samen liedjes?” “Wie…?”
(u snapt het stramien ondertussen)

Bij elke vraag heb ik geen idee waarover ze het heeft. Dat komt omdat de vragen altijd met een paar dagen tussen komen en niet ingeleid worden door een gelijkaardig onderwerp. Opeens is ze daar. De nieuwe Eric en Sanne-vraag.

Het houdt haar bezig, sinds die spotify-sessie ergens tussen de dolomieten en de alpen, toen de man en ik het over de jaren 90 en Tien om Te Zien hadden.

We hebben zelf ook al heel wat bijgeleerd ondertussen, dankzij haar vragen. Ze treden niet meer op, zo blijkt. Hij sukkelt met een hernia en hun dochter is actrice in een K3-film.

Ik denk dat de dochter nu klaar is om het verhaal van Willy en Isabelle te horen.