Ik pruilde een eind weg, een paar weken geleden, toen de laatste loodjes nog niet eens in zicht waren terwijl de voorlaatste al zo zwaar wogen. Dat Facebook me met zwembadfoto’s terugzwierde naar tijden voor we een schoolplichtig kindje hadden, hielp natuurlijk niet. Vol wanderlust en week van verlangen naar zon op mijn huid, zocht ik op waar het meer dan 25 graden zou zijn begin februari. Ik noemde het “pauze nemen”, klapte mijn pc open en vroeg google hoe lang 25 graden vliegen was, al mijn ecologie-principes onderwijl negerend. Want het was januari, en koud en ik mocht ook wel eens iets.
Daarna dacht ik natuurlijk na of dat eigenlijk wel de moeite was voor een dag of drie. Ik concludeerde van neen, want zo realistisch ben ik dan wel, ook in tijden van massaal te veel werk. Bovendien bleek het vooruitzicht van geregel (ah, een ticket boeken en koffers pakken, en hoe zouden we dat doen met de dochter en en en) bij voorbaat al te vermoeiend voor mijn overvolle hoofd.

Ik nam pruilend afscheid van het 25graden-idee en er vormde zich een ander plan. Ik maakte een lijstje van uitsteldingen. Alles waar ik zo graag tijd voor wil maar die ik haast nooit heb. Er kwamen dingen op die mijn hoofd sluimerend troubleren (ik zou echt een keer die verzekeringen moeten checken en ook die badkamerkast opruimen en ik wil zo graag eens een handtas maken en…). Ik schreef in de agenda van de dochter dat deze mama wel eens meekon met de klas gaan zwemmen. Ik maakte afspraken met mensen die ik te weinig zie, en met mensen waarmee ik al zo lang graag een koffie wil drinken. Ik boekte dat bijzondere restaurant voor een lunch met mijn lief en legde het boek klaar waarvan ik te veel moest wenen toen ik eigenlijk te moe was om te lezen.

Vanmiddag wandelde ik in de Belgische vrieskou, maar wel met een zonnebril op mijn neus. Een uur daarvoor waren man en kind thuis komen middageten. Geen snelle boterham, maar Echt Zelfgekookt Eten. Ik had die ochtend boodschappen gedaan voor een week en die bovendien zelfs uitgepakt. Toen ik door de kou naar mijn auto stapte, met het vooruitzicht van mijn boek en pianomuziek op spotify, bedacht ik dat het nog zo slecht niet is: een vakantie zonder 25 graden.