Year: 2017

eten projecten

Over Peru, Israëlische backpackers en week 3/4.

In onze tijd als pril koppel, toen de dieren spraken en weblogs nog maar pas bestonden, trokken we ooit met een nest vrienden door Peru.
Het was een fijne reis van met een Amerikaanse slee door de woestijn racen, duinen beklimmen, varen naast pelikanen, trekken in de Andes en de zon zien opkomen terwijl de condors opvliegen. Bucket list galore.

Er zijn nog een paar restanten in ons huishouden te merken van die zomer: de kat dankt zijn naam aan een Peru-anekdote, de echtgenoot noemt mij nog steeds soms venteocho en in mijn keuken sluipt al eens wat Zuid-Amerika binnen. Wij aten hier bijvoorbeeld al quinoa voor het een hippe superfood bleek, als er ergens ceviche te krijgen is dan moet ik dat eten, en ik herinner me vaag een incident met Pisco Sour op een feestje van ene Brutin.

En er is dus ook de shakshuka die in week 3 op het weekmenu stond. Dat is Israëlisch en niet Zuid-Amerikaans, ik weet het, maar heel Peru liep in die tijd vol met Israëlische backpackers, die dit aten als ontbijt.

Tot Plenty wist ik niet hoe het gerecht heette (wij noemden het gewoon Israëlisch ontbijt) en ik had in de loop der jaren zelf wat geïmproviseerd met kruiding en ingrediënten. Dat was al lekker, maar deze versie is super, en helemaal wat we daar in Peru soms aten. Recept hierzo, of gewoon in de Plenty dus.

De shakshuka staat onderaan rechts op de foto, en was één van de toppers van deze week.


(more…)

Lifehack

Geheim.

(een stukje dat ik in mijn boekje schreef vlak na nieuwjaar. En nu overgetikt.)

Naar je kamer gaan om een gilet te halen en je bed opgemaakt vinden, je rondslingerende kleren opgevouwd. Naast je bed een glas water, een chocolaatje en een lief briefje.
Of je tanden gaan poetsen in de badkamer en dit op de spiegel vinden. Heerlijkheid.

Dat, lieve blogkinderen, is De Geheime Verwenner, een spelletje dat na een paar keer al een traditie is als wij met een grote bende een paar dagen weggaan, zoals in de kerstvakantie.

Het is een beetje zoals Secret Santa, maar dan zonder cadeautjes. Het gaat puur om attent zijn, en zorgen voor elkaar. Maar dan in ‘t geniep. Bij het begin van onze getaways maken de kinders briefjes waarop de namen van de aanwezigen staan. En dan trekt iedereen een naam. Tot het afgesproken moment (bij ons was dat dit jaar de laatste lunch waarop iedereen er was) is die persoon degene die jij moet verwennen. En op dat eindmoment raadt elk om de beurt wie zijn/haar geheime verwenner is.

Er werden briefjes geschreven, koffies gehaald, spontaan jassen te drogen gelegd tegen een verwarming. Chocolaatjes werden verstopt, tekeningen onder deuren geschoven, kamers versierd en opgeruimd. Bloemen geplukt, schoenen gehaald, extra dessert opgeschept.

En op het eind raadde iedereen juist wie Zijn Geheime Verwenner was.

(De mijne was niet zo moeilijk, want op een nacht kwam ik in de badkamer en ze was haar tandpastaschrijfsels van de spiegel aan het schrobben. De engel.)

En al

VDK fair? #VDK #brugsepoort #gent

Ik draag de mensen van vzw Trafiek hier in de Brugse Poort een bijzonder warm hart toe. U zult misschien denken dat de reden daarvan hun uitstekende vegetarische spaghetti is (best in town, by the way, trust me), maar het gaat om andere zaken: hun engagement is ongebreideld, ze staan voor elke goede zaak zonder aarzeling op de barricades (remember De Zaak Meibloemsite), hun buurthuis is een warm nest waar iedere groep bewoners terecht kan voor vergaderingen en ander leuks én ze maken wel degelijk een verschil voor veel mensen — de soepbedeling op vrijdag in de winter is daar een schoon voorbeeld van.

Ik dacht hun brief eerst gewoon te delen op Facebook, met die handige share-button, maar toen bedacht ik dat ik met deze blog waarschijnlijk meer mensen bereik. En als ik het dan ook nog eens deel op twitter en op facebook, en u doet dat misschien ook: tamtam, kracht van sociale media en al. Hopelijk wordt dit een heel duidelijke roep om de stilte te doorbreken. Want: wat gaat het zijn, VDK?

Hieronder integraal: de open brief van Trafiek aan VDK. Neem tien minuten en lees hem. Deel het gerust. Op alle mogelijke manieren. Go internet.

OPEN BRIEF i.v.m. SLUITING VDK-KANTOOR BRUGSE POORT (more…)

eten

Weekmenu – week 3 en week 4.

Is het al woensdag ofwa? En ik heb mijn nieuwe tweeweekmenu nog niet gepost? Schande, maar één woord daarover: examens.

Ik ga een spelletje spelen met de weekmenu’s, zo besliste ik zaterdag toen ik alles aan het opmaken was. Want soms is dat tof, bewegen binnen een beperktere ruimte en uzelf regels opleggen. Soms wordt een mens daar creatiever van.
Er waren al 2 regels:
– 2 vastendagen per week (op een vastendag eet ik maar 500 kcal. man en kind vasten niet, dus het avondeten moet iets zijn dat iedereen wel tof vindt)
– zoveel mogelijk seizoensgroenten, en zo weinig mogelijk bijkopen bij de groenten die ik meebreng van de boerderij.

Voor dit tweede menu voegde ik 2 regels toe:
– minstens 4 dagen per week vegetarisch.
– één keer per week iets koken uit een kookboek dat ik heb, en dat ik voor elk nieuw weekmenu-planningsblaadje kies. Dat recept ook echt volgen.

Deze veertiendaagse werd dat kookboek het heerlijke Plenty van Yoti Ottolenghi. Omdat het toevallig op mijn aanrecht lag, want die pompoen van vorige week kwam daar ook uit. Plenty staat vol fantastische gerechten, maar de meeste zijn niet zo eenvoudig, of je hebt er veel extra kruiden en exotische shizzle voor nodig. Meestal maak ik bij recepten mijn eigen variaties met wat ik in huis heb, maar Ottolenghi-eten is echt lekkerder als je alles doet zoals de man zelf het zegt.

Er is ook een back-up menu deze week: onze boederij had vorige week lamsmerguez van hun eigen lammetjes, en er zit zo’n pakje in de diepvries. Samen met couscous en een zak ratatouille uit de vriezer is dat eentje voor in mijn achterhoofd voor het geval ik geen zin heb om veel te koken. Of te veel examens moet verbeteren.