Begin vorige week begonnen we te werken. Dat is met een ochtendroutine (de dochter moet om 9h op haar kampjes zijn) en met plotse regelmaat na zeven weken van de dag die openging en wij die erin stapten.

Dat doet een beetje pijn. Zeven weken is zo lang, dus ik kijk dankbaar terug en kus mijn pollekes voor zo’n uitgebreid verlof, maar we gaan eerlijk zijn: het doet een beetje pijn.

Ik gun mezelf regelmatig een pauze waarin ik door vakantiefoto’s blader en verlangend zucht. Ik zoek alvast wat dingen op voor de reis van volgend jaar. En we verlengen kunstmatig het vakantiegevoel door kleine gewoontes aan te houden. ‘s Avonds scrabble spelen op het terras. Met muggenkaarsen en de kampeerlampjes.

Of deze.

Na een kampeerreis zijn er altijd een paar weken waarbij ik mijn opinel het beste mes ter wereld vind en het dus blijf gebruiken bij het koken.

De vakantie is pas echt voorbij als ik mijn molenmeske weer uit het schof haal.