Ze ligt naast me en kijkt me smekend aan. Ik zeg “allez hop, voor deze keer” en aai nog wat haar hoofd dat op mijn schoot rust. We hadden afgesproken dat ze om half negen naar bed zou gaan, maar half negen passeerde en ze was zo lief en rustig, daar onder dat deken dicht bij mij.

Het geeft niet. Want het beste aan regels, principes en afspraken is: ze af en toe eens breken. Iedereen weet het: gebroken regels, dat zijn precies onverwachte feestjes. Ik weet dat het eigenlijk geen goed idee is, maar toegeven aan puppy-ogen van tijd tot tijd, dat is pure vreugde voor de pup en stiekem ook voor mezelf.

Net dat beetje langer opblijven. Toch nog dat ene koekje. Een extra hoofdstuk uit het voorleesverhaal. Parfum op uw T-shirt, uit het fleske waar ge zelf niet moogt aankomen. Eten voor de tv, terwijl “we eten hier in huis niet voor tv maar aan tafel”.

Het is geen gebroken afspraak, sus ik mezelf, het is een onvoorziene traktatie.

Ik aai zacht haar hoofd.