In 2012, de dag na de verkiezingen, schreef ik:

Dus ja, ik heb op u gestemd, winnaars-van-gent, en nu is het aan u. Maak de schoonste stad van ‘t land nog schoner, de komende zes jaar. Luister naar de mensen, durf het evidente in twijfel te trekken. Verbied mij van met mijn auto in de stad te rijden, want ik ben lui van mijn eigen.

Het was dan ook met verwondering dat ik de heisa over het circulatieplan de laatste maanden volgde. Want we gaan eerlijk zijn: wat vandaag in voege ging, is wat letterlijk in het programma stond van het rood-groene kartel in 2012. Ge weet wel, dat kartel dat toen de absolute meerderheid haalde. Hadden we geen referendum in 2012? Dacht ik dus, een paar weken geleden, toen de jongens van de Sieg na maanden handtekeningen ronselen en afsmeken toch voldoende krabbels hadden.
Waren we dit niet sowieso van plan? dacht ik de laatste maanden, toen de kranten volstonden met onheilsberichten. Ik haalde mijn schouders op, kocht een fiets, en begon me langzaam aan te passen.

Er kwam betalend parkeren in mijn wijk, nu een maand of vier geleden. De reacties gingen van moord over brand tot best tevreden geluiden na een paar weken. En zo zal het ook gaan na vandaag. Moord en brand, maar nu, nog geen halve dag later, zijn er al hier en daar tevreden geluiden.

Ik moest naar de supermarkt daarnet, nam daarom de auto en voor het eerst sinds lang stond ik niet in de file om de wijk uit te rijden.

Of zoals die oude meneer daarnet op de Drongense Steenweg die zei: “Amaar ziet nu. Ge kunt op straat spelen als ge wilt. Dat heb ik in die 40 jaar dat ik hier woon nog nooit geweten.”

Het minste dat ge kunt zeggen van wat de komende maanden gaat gebeuren is dat het spannend is. En dat het alles gaat veranderen. En dat als er één plaats is waar het kan, dat het hier wel eens zou kunnen zijn.

Komaan, Gentje.