De voorbije twee weken waren wij keihard met vakantie, na een najaar waarin we allebei keihard hebben gewerkt. Ik voor De Toekomst Van Ons Onderwijs — allez, ge weet wel, lesgegeven eigenlijk, maar dit klinkt cooler. Ik wou ook Educational Rockstar op mijn visitekaartje laten zette, but it was frowned upon.
Hij voor zijn koterij, maar vooral ook voor een gloednieuwe voorstelling.
Vanavond is de laatste voor de eerste echte. De laatste try-out, want vrijdag en zaterdag is het première.

Deze periode is, ook na al die keren dat ik het al heb meegemaakt, bijzonder spannend. Het is ondertussen ook een tijd die aan elkaar hangt van de tradities. Van organisatie, veel spelen, intensieve schrijfdagen, gegrommel afgewisseld met euforische momenten. Allemaal elke keer opnieuw. De belangrijkste traditie in aanloop van een nieuwe voorstelling deed ik echter vorige maand al: tegen het eind van de aanloopfase ga ik alleen naar een try-out kijken. Ik ga dan in een zaal zitten tussen een publiek dat ik niet ken en check of ze lachen.

Ze lachten.
Luid en veel.
Ik was trots. Ook dat is een traditie.

De teksten zijn geschreven. De liedjes geoefend. De affiche is ontworpen. De site is veranderd. De flyer is gedrukt. De mopjes zijn getest. Het decor is geknutseld. De interviews zijn gegeven.
Dit weekend doet hij première, mijn man. In heimat Eeklo, ook zo’n traditie.

Technostress is klaar. Weet ge wat? Kom anders ook eens kijken!

Speeldata en tickets via Henkrijckaert.be