Het is hier stil, ik weet het. De reden daarvoor is dezelfde als de reden waarom ik eerder deze week de kaarten voor het concert vanavond van één van mijn grote helden heb verpatst. Ik ween, maar het is wat het is, en het is nu niet anders.

(U leest hem trouwens hier, die reden, en terwijl u daarmee bezig bent kunt u ook de petitie tekenen, desgewenst.)

Gisteren echter, voor de zoveelste keer op rij, riep iemand “moh, wat een slim idee.” en ik dacht: ha, ik moet dat eens vertellen aan het internet. Want het is zo geniaal dat het de mensen van het internet hun leven vast even hard gaat veranderen als dat het idee het mijne heeft veranderd, nu een jaar of twee geleden. (ja, dat is een heel kreupele zin, maar ik ben moe en nadenken over een zinsconstructie kost te veel tijd. 33% meer studenten, weetnog.)
Maar genialiteit dus. Hier komt het.

Sleutels. In. De. Frigo.

Aha. Nu bent u vast achterover gevallen.
Of indien niet, dan valt u alsnog na mijn uitleg.
Sinds een paar jaar leg ik mijn sleutels in de frigo als ik daar boodschappen (bijvoorbeeld vis, zoals in dit geval) in gestopt heb op het werk (of op een stageschool, zoals in dit geval).
Vroeger had ik namelijk bijna wekelijks hetzelfde scenario: dan had ik in een bui van georganiseerdheid tussen de middag rap al iets voor het avondeten gehaald en mezelf daarvoor met complimenten overladen. Maar dan had ik dus 90% kans dat mijn vlees/yoghurt/vis/afhaaleten/soep, wanneer ik die ‘s avonds wilde klaarmaken, nog op het werk in de frigo stak. En we dus boterhammen met eitjes moesten eten. Ook lekker, daar niet van. Maar wel een beetje onpraktisch.

En nu steek ik dus mijn sleutels in de frigo, bij het eten. Als ik dan naar huis wil rijden, dan sta ik eerst vijf minuten aan mijn auto te draaien op zoek naar mijn sleutels, en dan denk ik: “just! de frigo!” en hopla, het avondeten gered.

De vis was lekker. Ik deed er een pesto bij en rijst met groenten.

En voor die sleutels-in-frigo-tip: het is graag gedaan.

Dat ge instant verliefd kunt worden op een plek.
Daarover gaat dit stukje. En over gisteren, toen ik instant verliefd werd op een plek en gelukzalig tegen mijn echtgenoot zuchtte “Dit. Dit zou ik kopen als ik 10 miljoen zou hebben.”

Dat van die 10 miljoen is geen ambitie, of toch niet direct, maar het was een vraag die recent gesteld werd tijdens het voorstellingsrondje op een vergadering en waar we dan achteraf thuis even over gepraat hadden.
“Wat is je passie, en wat zou je doen met tien miljoen?” Ik antwoordde toen, op die vergadering: “Momenteel dingen in bokalen stoppen en de meubelfabriek kopen.”
Vandaag zou ik antwoorden: “Dingen in bokalen steken, de meubelfabriek kopen en daar iets van maken zoals de Verbeke Foundation.”

Dat ge zo instant verliefd wordt, dat heeft met veel dingen te maken. Het licht, en wat je er kan zien, en wat een plek ademt.

"Beetje gelijk Lou Reed ontmoeten voor muzikanten is", zei @henk.rijckaert. #starstruck #theojansen

Een video die is geplaatst door ilse baetsle (@ilsebtsl) op 17 Apr 2016 om 10:01 PDT

Maar ook met de verliefdheid van dierbaren. Dat het kind met open mond rondloopt, haar vriendin vergeet en van het ene werk naar het andere holt. Dat ze op drie uur tijd honderd keer OOOOOHZOCOOL gilt. Dat de echtgenoot als een verlegen jongetje handjes gaat schudden met een persoonlijk held en verhalen vertelt over wie de dingen in de tuin heeft gemaakt.

En het licht dus, in een grote serre en een hal. Het licht ook in het park en de vele fascinerende constructies daar.

En wat je er kan zien en wat een plek ademt. Tientallen installaties, honderden kunstwerken. Het blijft maar komen. Momenteel ook de Strandbeesten, de lievelingsdieren van de man. We hoorden Theo Jansen het gisteren zelf uitleggen en demonstreren. Ik ben voorzekers niet het enige kindje daar op de grond dat er deze nacht van gedroomd heeft.

(Foto door vriend K.)

We wandelden na afloop naar de auto en ik had het over hoe stom dat was, dat we hier nooit eerder waren geweest. Hoe we zo’n heerlijke plek over het hoofd hadden kunnen zien. De dochter antwoordde: “Maar dat geeft niet, want nu kunnen we altijd terugkomen.”

You betcha, baby.