Year: 2016

zot van

Leve Kristof.

FullSizeRender (15)

Goed jong. Ik ben een boek aan het schrijven. Het zit al helegans in mijn hoofd, het moet er alleen nog uit nu.

Ik had gevraagd hoe het ging. Zoals altijd had ik ergens op een middag gedacht “Ik ga mijn haar laten knippen” en was toen binnengewaaid in Kaprijke. Zoals altijd werd ik er ergens tussengeschoven en babbelde hij honderduit.
Over de kinders, de zon, het gedeelde Meetjesland, de paarden, het boek, het zetelke dat moet gestoffeerd worden en schrijven in Frankrijk.
Zoals altijd eindigde het bezoek met ik die zei: “Kristof, babbelt gerust verder, maar ge moet stoppen met knippen of het is veel te kort, jong.”

Kristof is al jaren de leukste kapper van Gent. En nu ook de nieuwe Claus, zegt de gazet.

Als dat maar goedkomt.

En al

Zee – een handleiding.

De voorbije week waren wij al even met vakantie. Kwestie van het verlof zoals vorig jaar met onmiddellijkheid in te zetten: klaar zijn met werken, alles achterlaten en vertrekken. We deden eerst twee dagen Disney, en daarna aansluitend een week in gezelschap van mijn wildste vriendin, de Noordzee.

Zaterdagavond waren we op een trouwerij en toen zei iemand “Ik heb niks met de zee” en was enigszins verbijsterd. Er werden argumenten over zand (het zit overal) en mensen (ze zijn overal) aangehaald. Ik glimlachte en dacht: you’re doing it wrong.

De zee, een handleiding in vijf stappen.

Kom vroeg.
De grote massa volk op het strand komt pas na de middag (mensen met kinders die niet meer moeten slapen) of rond 15h (mensen met kinders die nog middagdutjes doen). De beste uren op het strand zijn de uren daarvoor. Installeer u voor 11h op de topplekjes (dat is zo dicht mogelijk bij de lijn van hoogwater), en geniet van het nog halflege strand en het dan fantastische licht. Voor de rest van de mensen toekomst, hebt gij al twee uur de infrastructuur voor u alleen gehad.

28069164661_e16fdcf33c_o

De zon is gevaarlijk.
Dat klinkt logisch, maar vanuit mijn strandzetel heb ik dat voor u eens onderzocht, en mensen mispakken zich nogal eens aan de zon. Tenzij het de bedoeling was om hun vel te laten assorteren met hun rode zwembroek, dan zwijg ik.
Maar anders: huur een parasol. Zet iets op uw hoofd. Trek een T-shirt aan als de zon te warm is.
En echt. Zonnemelk. Niet van die excuus-factor-20-toestanden maar factor 50 of eventueel factor 30 voor de (al gebruinde) durvers. Het is de zee. Er is veel licht, het zand weerkaatst alles nog eens en de zon brandt veel harder dan in de stad. Om de twee uur inwrijven is geen overbodige luxe, anders is het ‘s avonds van wenen wenen wenen.
Drink veel water en ga op tijd zwemmen of afkoelen aan de rand van de zee. Daar is het altijd frisser.

Vul uw dag met tradities en de juiste momenten.
Maak gerust uw eigen zee-tradities, natuurlijk, maar bij ons zijn het deze.
Als de zee ver is, dan worden er krabben gevangen op de golfbreker. Als de zee opkomt, dan wordt er een groot fort gemaakt en gewacht tot de zee dat opeet. Als er plots grote golven zijn, dan wordt er over golven gesprongen. Als er wind opsteekt, dan wordt er gevliegerd.

de-productie-eenheid-kan-de-verkoop-nauwelijks-volgen_19369236272_o

Het is nooit te fris voor de bloemenwinkel. Die bloemen moeten gemaakt worden en ook verkocht. En om bloemen te kopen zijn er schelpen nodig, dus die moeten verzameld worden. Daarna moet er ook een uitgebreide studie gemaakt van de naburige winkels, en de schoonste bloemen eindigen in uw eigen winkeltje. Om maar te zeggen: zo’n dag aan het strand, dat is behoorlijk druk, eens ge het ritme te pakken hebt.

27538894954_0fa7b53040_o

Laat al uw tradities varen voor plotse verandering.
Deze week was er een jonge meeuw die zich pijn had gedaan en niet meer kon vliegen. Het beestje helpen, de redders roepen, de vogelbescherming die kwam: dat was het entertainment van de dag.
Soms zijn er kwallen. Soms plots een massa kite-surfers. Er is altijd iets te zien op het strand.

Blijf lang.
Als je maar een dagje komt: naar huis rijden voor het avondeten heeft geen nut. Dat is gelijk aan aanschuiven in de file en een beetje stom. Eten aan zee is perfect om een stranddag af te sluiten. Bovendien doen kinderen die op het strand hebben gespeeld altijd dutjes in de auto naar huis.
Als je langer dan een dag daar bent: blijf lang op het strand. Vanaf een uur of vijf is het strand weer rustig en dan is het licht weer supermooi. Bovendien is organisatie met kinderen eens je terug bent in je vakantieplek een eitje. Alle kleren uit, zand afspoelen en dan tv kijken tot het eten. Kinderen zijn meestal zo moe dat ze niet protesteren en ook zonder morren gaan slapen.

Eat sleep rinse repeat. En dat zand kunt ge gewoon wegspoelen onder de douche.

kinderspam

Van wat ge zelf ineen hebt geknutseld, ziet ge beter hoe het ineen zit.

We gingen naar The Magic Kingdom, lieten ons 48 uur lang betoveren. Ze koos het Merida-kleed als souvenir. Er waren duizend roze en blauwe prinsessenkleedjes, en zij wilde dat met de pijl en boog van de stoerste prinses.

Buiten de winkel trok ze onversaagd haar jeans en t-shirt uit, en het nieuwe kleed aan. Een Merida heeft schroom noch streken.

Ze was de eerste dag de winkel al binnen gegaan. Had bewonderend haar hand over de stofjes laten glijden. Allemaal nylon, ge kent het wel. Ze had ze allemaal grondig bekeken, de jurken, en ze had “mooi hé, mama” gemompeld bij de blingbling accessoires en de Echte Hakschoenen Met Diamanten. Ik had gezegd “Morgen mag je er eentje kiezen, voor we naar huis gaan” en ik had gezien dat ze daar diep over moest nadenken.

27935111752_532d6e9e2e_z

Ze monsterde zichzelf in het raam van de winkel, en spande haar boog. Mijn ouders floten bewonderend en mijn mama, haar meme dus, zei: “zeg, en alles past er zo mooi bij: je grime van daarnet is precies voor de jurk gemaakt, en de bloemen in je haar zijn precies dezelfde kleur. Wat toevallig.”

Wij, de ouders, keken elkaar aan en lachten.

Tien minuten later wandelde ze tussen ons in.

– Zeg prutske. Vanochtend toen ik vroeg of je de roze bloemen of de groene wilde voor je haar?
– Ja mama?
– En vanmiddag, toen je de prinses met het blauw en groen koos bij de grime-mevrouw?
– Ja?
– Had je toen al beslist dat je het Merida-kleed zou kiezen en nam je daarom die bloemen en die schmink?
– Ja, natuurlijk. Ik wist dat het mooi ging zijn als het allemaal samen was.

Over haar hoofd heen keek ik naar haar vader en zag hem ook smelten van herkenning.

eten

Het gemberbier. Het recept.

Zullen we het een keer over gemberbier hebben? Awel ja, dat zullen we zeker. En wel om volgende redenen:

Ten eerste.
Gemberbier is afgrijselijk lekker. Het is gelijk gember zelve: gezond, heerlijk fris en heet tegelijk, een beetje tintelend, en nooit braaf. Gemberbier is frisdrank voor grote mensen.

Knipsel

Ten tweede.
Zelf gemberbier maken blijkt een heel boeiende bezigheid, die bovendien perfect te combineren valt met het leven van De Moderne Vrouw (m/v): ge hoeft er niet zo heel veel tijd in te steken, maar het is wel ongelooflijk fascinerend en telkens anders. En spannend. Na een paar dagen krijgt ge bovendien een persoonlijke band met uw fermenterende gemberbacterie-starter. Ik zorg voor de potten en flessen als voor een teer plantje, roer en bestudeer. Ik praat tegen mijn gemberbier. Ik heb het gevoel dat het luistert, ook. En dan drink ik het op want zie ten eerste.

Ten derde.
Ik heb, na ondertussen 6 batchen van 7 liter, het recept zodanig gefinetuned dat het perfect is. Mijn echtgenoot wordt van dit gemberbier bovendien (a) erg blij en (b) een beetje flatterend bezitterig (“neen. geen gemberbier in de punch gieten. het gemberbier is van mij.”) Dat maakt mij dan weer blij.
Blij gemberbier. Als ik ooit in massa-productie ga, heb ik mijn tagline al gevonden.
Maar samengevat: ik ben er dus uit, hoe het recept het beste werkt. En ik wil dat delen met u, zodat u ook blij gemberbier kan maken.

Ten vierde.
Ik ben bang dat ik mijn papierke met mijn recept ga kwijtgeraken. /doceert Zelfkennis is het begin van een verwittigd man!

Maar laat ons beginnen bij het begin.

(more…)

kinderspam

Door haar neus.

– Zelfs door mijn neus, hé mama.
– Echt, schatteke? Wauw.

Ik stond in de gang, in het lokaal waar ik net uit was weggelopen praatten mijn collega’s over kinderarmoede. Mijn lip trilde.
Een uur voordien was er blijkbaar een gemiste oproep geweest van de school en dan een sms van de echtgenoot dat de pup ziek was en hij haar zou ophalen.

Ze had overgegeven door haar neus. Daar was ze behoorlijk trots op. Ik was vooral bezorgd, want de oorzaak was niet een buikgriepje maar een harde val in de turnles.
En ik zeg harde val, maar ik bedoel eigenlijk

En toen moest ik een salto doen van L., en ik deed dat en toen is mijn knie in mijn oog gevallen.
Ik had zo veel pijn. Superveel. En ik was aan het wenen. En toen ben ik gevallen op weg naar de meester omdat ik duizelig was en toen moest ik aan de kant een beetje wenen.
R. en A. waren superlief: R. heeft de hele tijd op mijn rug gewreven. A. zei dat ik aan iets anders moest denken. Ze riep de hele tijd DENK AAN IETS ANDERS MIRA DENK DAT GE EEN GROTE ZAK CHIPS AAN HET ETEN ZIJT DAN GAAT DE PIJN WEGGAAN.

Na het even rusten was er blijkbaar nog steeds duizeligheid, misselijkheid, een uur later overgeven door de neus en bijgevolg een namiddag bij oma in de zetel. Het gaat beter ondertussen. Ik kreeg ook een schamper opgetrokken wenkbrauw toen ik daarnet grappend zei dat ik haar elk uur zou wakkermaken, deze nacht.

Dus het is vast ok, ik voel het. Het dochterkind is een halve aap en een gevaarlijk acrobaat, en hoewel ik liever niet toekijk, kan ik daar behoorlijk wat vertrouwen in hebben. Nu heeft mijn vertrouwend moederhart een deukske gekregen, ook dat voel ik.

Ik ga een beetje aan een zak chips denken en hopen dat het rap weer overgaat.