Year: 2016

kinderspam

Kroniek.

De wekker. De snooze. Het gezucht en tranen in mijn ogen. Mijn ochtenden zijn niet zo gemakkelijk, dat weet u ondertussen misschien al. Gelukkig ben ik ondertussen 27 en dus volwassen en flink.

Haar kamer. De deur voorzichtig open. Een grom vanonder de dekens. Een piepend ikhebeenbeetjebuikpijn en dan echte tranen. Ik wil zo graag nog éééééén dagje vakantie. Een snik.
Ze is 7 en ik vraag haar zelden om flink te zijn. Flink is overschat: verdriet is verdriet, en ook kinders hebben daar recht op.

(Ze lijkt elke week meer op mij, dus een mens zou verwachten dat ik die ochtendlijke tristesse herken en soigneer.
Maar neen dus. ‘s Ochtends heb ik al mijn energie nodig om mijzelf te overtuigen de dag aan te vangen. Ook nog een grienend kind opvrolijken: no can do.
Ik ben daar niet fier op, maar het is wat het is. En ik ben al 27, dus het is te laat om nu nog te veranderen.)

De twintig minuten die volgen: hels gekibbel.

Houdaarmeeop Maarikdoeniets Ochjonggeweethetmaaraltegoed. Doeuwklerenaan.

Beneden. Vader-echtgenoot zucht diep en commandeert streng: GIJ. DAAR AAN TAFEL. GIJ. OM BROOD. EN STOP MET RUZIE MAKEN. AL.LE.BEI.

Ja, wij zijn het soort gezin dat vergeet brood te halen voor de lunch van de eerste schooldag. Veroordeel ons niet, onze bedoelingen zijn meestal goed.

Ze lijkt elke week meer op mij, dus zelfs onze oogrol naar hem is synchroon.

Als ik terugkom van de bakker zitten ze vrolijk te babbelen aan tafel. Mijn hoofd is gekalmeerd door de buitenlucht en de ruimte. Er is zon. De ergste veldslag van de dag is voorbij, al de rest is spielerei en pindanootjes.

FullSizeRender (16)

En al

Twee tassen voor één september.

U weet dat ondertussen, dat ik hier zelden of nooit editorials of artikels over geteste zaken publiceer. Ooit, in een ver verleden, deed ik dat wel eens, maar de laatste jaren moet het al ferm interessant zijn voor ik een product uitprobeer of een cadeautje voor mezelf aanvaard.

Edoch, als het voor iemand anders is…

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van Duifhuizen Tassen en Koffers met de vraag of ik een boekentas voor de dochter wilde uitzoeken, want met dat nieuwe schooljaar in aantocht, is dat al eens handig. Het dochterkind zelf heeft vorig jaar een nieuwe tas gekregen, en die doet nog perfect dienst, dus zij had er geen nodig. Ik wilde al weigeren, en toen dacht ik plots aan deze twee.

10527394_10153883101188223_131273167130425355_n

Onze buurttweeling. De meisjes die wij ondertussen al ruim twee jaar “de baby’s” noemen (daar moeten we nu echt mee stoppen, denk ik), de jongste van onze meute buurtkinderen. Ze gaan in september voor het allereerst naar school en kijken daar gigantisch naar uit. En ze hebben natuurlijk een boekentas nodig voor die dag.

Ik ging in overleg met de tweelingmoeder en samen kozen we de Zebra Trends Dots-rugzakjes. Eentje in roze, eentje in blauw.

Eerder deze week arriveerden de tasjes, en die bleken stoer en stevig te zijn. Ruim ook, met verschillende vakjes en onderverdelingen.

rugzak2

Er is een voorvakje met een rits, en in het hoofdvak behalve een apart compartiment met rits ook een plaats speciaal voor een drinkbus. De volwassenen waren het erover eens: eens de kleutertijd voorbij, zijn deze rugzakken nog perfect bruikbaar als zwemtas of op uitstapjes.

En de meisjes? Die waren bijzonder content met hun nieuwe tassen. De verdeling liep, zoals de mama had voorspeld, zonder enig probleem: uitpakken, en elk zonder aarzelen naar een verschillende kleur grijpen.

IMG_5952

De tassen werden gepast en mooi bevonden. Nina had een kleine opmerking over “er zit niks in”, maar voor de rest: superblije kindjes.

Het beste bewijs? Gisterenavond kreeg ik een bericht van de mama van de twins, met de boodschap “ze hebben ze de hele dag nog niet afgedaan” en een paar foto’s.

14114643_10154024856439387_1475678442_o

14060516_10154024856254387_1645471820_o

Ze zijn klaar voor school, die twee. Bring it on.

moeilijk

De terminologie van het einde.

13925931_10154481886313223_3209592249168518636_o

Onherroepelijk (adj.)
(1) wanneer uw dochter wordt afgehaald voor een verderzetting van haar verlof, omdat ge zelf moet beginnen werken en niet meer mee kunt doen.
(2) wanneer het huis plots stil is, de zon schijnt op het terras, maar ge nog een koffie zet en zucht.
(3) wanneer ge uw mailbox opendoet, als een Doos van Pandora (thx voor het beeld, C.) en overgaat tot de orde van de dag. Planningen maakt voor tweedezit. Berichten beantwoordt.

Vakantiewee (subst.)
(1) Wanneer ge honderd keer per uur naar die foto kijkt, van toen alles mooi was en zonnig en van toen niks moest. Dat ge dan de foto wegklikt en uzelf streng toespreekt. En daarna toch nog eens kijkt.
(2) Dat het gesprek met uw lief nog maar eens gaat over wat voor dingen ge zoudt bouwen op de camping die ge zoudt kunnen beginnen in het Zuiden. Over hoe alles er zou uitzien en hoeveel kippen en paarden ge zoudt hebben.
(3) Wanneer ge het weerbericht bekijkt op de plaatsen waar ge geweest zijt, en het zonnetje en de 32° die daar staan uw hart een sprong laten maken en dan laat bloeden bij het neerkomen.

Compensatie (subst.)
(1) Afspreken met uw lief om vanavond toch nog eens te gaan zwemmen. En uit eten te gaan.
(2) Uw agenda bekijken en mogelijkheden om weekends naar zee te gaan overwegen en inplannen.
(3) Mails sturen om te vragen of favoriete vakantiehuizen nog vrij zijn in het najaar. Duizend keer refresh duwen om te kijken of er al antwoord is.

De vakantie is voorbij, lieve mensen. Ik hoop dat de uwe evenveel deugd heeft gedaan als die van mij.

Ja!

De housesitter

De eerste keer dat wij drie lange weken op reis zouden gaan, vroeg ik aan mijn toen nog onwettelijke “Zou dat te vinden zijn, iemand die op ons huis wil komen passen? Zullen we eens rondhoren?” Ik vond dat namelijk een geruststellende gedachte: de kat die liefde en aandacht zou krijgen als voornaamste reden, de planten die water zouden krijgen, het gras afgereden en het huis dat bewoond zou zijn.

Ik hoorde rond, en in geen tijd had ik iemand gevonden. En dat is ondertussen al elk jaar zo. Het eerste jaar vrienden die midden in een verhuis zaten (handig, kunnen verhuizen en niet moeten nadenken waar je bed staat en wat je nog niet mag inpakken). In jaar twee de dochter van buren met haar gezin, die inwoonden bij de ouders tijdens een verbouwing en wel een paar weken “vakantie in een echt huis” wilden. Het derde jaar was het de BFF, die toen nog in een appartement woonde, en een huis waar je in den hof kunt zitten wel aangenaam vond.

Ook dit jaar was het meteen in orde: een hoogzwangere vriendin wiens huis tegen vocht geïnjecteerd moet worden. Zo chemische toestanden zijn niet goed voor mama en baby — om nog maar te zwijgen van dat vervelende stof als ge muren afkapt — en dus doen ze het in onze reisweken en komen ze ondertussen hier wonen.

Win win, noemen ze dat, geloof ik: wij met een gerust hart naar de buitenlanden, zij een praktische oplossing voor een niet-zo-heel-groot probleem. Ik zou het iedereen aanraden.

kinderspam

Achter de rug.

Als ik naar mijn foto’s kijk, ‘s avonds, dan heeft elke dag zijn eigen serie van hetzelfde: tientallen foto’s van haar waarbij je enkel haar rug en achterhoofd ziet.
Dat komt omdat ik zo vaak naar haar loop te kijken, zonder dat ze het merkt. Ze huppelt voor me uit het leven in, en ik kijk glimlachend toe. Ze speelt ergens in de marge van waar ik mee bezig ben, in mijn ooghoek zie ik haar dansen en springen.
Vaak denk ik “wat een mooi beeld”, en dan neem ik mijn telefoon en een foto. Duizend keer per dag.

28272928351_46b21eb679_o

Terwijl ze balanceert en op haar iPod speelt. Terwijl ze babbelt met de barvrouw in de cocktailbar. Terwijl ze met haar vrienden een dode muis begraaft in het park. Terwijl ze aan de hand van haar vader wandelt.

Het zijn maar vier beelden van vandaag. Een deel van wat op mijn gsm te vinden was daarnet. En slechts een minimale fractie van het aantal in mijn hoofd.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.