Het internet, dat is toch iets raars, denk ik soms zo op een koude maandag. De aanleiding was een stuk dat Kenny schreef. Jonge gast, blogt, is actief op sociale media, dacht de afgelopen dagen (weken?) na, trok conclusies voor zichzelf en deelde die op dezelfde sociale media. Lees zijn stuk over alcoholgebruik even hier.

Ik las het, ik dacht na, en ik zag het vandaag ook gedeeld worden door verschillende mensen. Er komt veel reactie op, op dat stuk, en dat is heel fijn. Een mens kan maar gestimuleerd worden om efkes bij dingen stil te staan. Maar wat me dan weer opviel in de reacties: dat het ook vaak terugkomt dat het een opgestoken vingertje zou zijn. Dat het belerend is. Dat niemand ons de les moet spellen, verdorie.

Terwijl het daar niet om gaat, eigenlijk. En dat ik er bovendien van overtuigd ben dat het absoluut niet zo bedoeld was. Hoopt Kenny dat andere mensen ook gaan nadenken over hetzelfde onderwerp? Ongetwijfeld wel. Een nobel streven, vind ik: nadenken over dingen is redelijk essentieel in het leven. Wil Kenny mensen een geweten schoppen door te schrijven waarover hij zelf nadenkt? Waarschijnlijk. Het is en blijft de essentie van actief zijn op het internet: dat ge ervan overtuigd zijt dat iemand misschien iets heeft aan de dingen die ge schrijft. En dat ge daarom dingen deelt. Anders zwijgt ge gewoon.

Maar zegt Kenny wat iemand anders moet doen in dit stuk, of wat de juiste keuze is voor andere mensen? Absoluut niet. Nergens staat een advies (I checked). Nergens staat een veroordeling (Checked again). Nergens staat een belerend vingertje (again, checked). Er worden geen lessen gespeld, geen wetten gesteld. Er wordt alleen iets verteld. En zo’n persoonlijk relaas afdoen als “ge moet mij niet zeggen wat ik moet doen” dat is eigenlijk moedwillig de discussie en interactie blokkeren. En interpretatie die misschien ook doet nadenken.