Een kind opvoeden is onvermijdelijk een stuk narcisme. Je geeft de waarden door die je belangrijk vindt, je toont wat je gelukkig maakt, je duwt — soms bewust, maar nog vaker onbewust — in een bepaalde richting. Kinderen gebruiken je als referentiepunt voor de werkelijkheid. Ze doen wat je doet, zeggen wat je zegt en kijken naar de wereld hoe jij kijkt. Dat kan niet anders, want jij richt hun blik.

Als ze ouder worden, dan zie je het opeens.
Kleine stukjes van jezelf. Flarden van de andere partij ook. Het eerste is soms confronterend, het tweede altijd een verdubbeling van waar je zo veel van houdt.

Mijn ochtendhumeur. Zijn permanente knutsel. Mijn zorgdrang. Zijn humor.
Ze is haar eigenzinnige zelf, maar de materialen zijn overduidelijk door ons aangeleverd.

Vorige week waren we op kamp. Zij als deel van de groep, ik om wat te koken en appels in stukken te snijden.
Er was halverwege een activiteit een rustmomentje, midden in de velden. De andere meiskes zongen, klauterden en speelden. Die van ons, die ging zitten, nam een boekje uit haar zak en begon op te schrijven wat we die ochtend al hadden gedaan.

Ik stond op een afstand, met weke benen en een vloeibaar hart, naar mezelf dertig jaar geleden te kijken.