We gingen naar The Magic Kingdom, lieten ons 48 uur lang betoveren. Ze koos het Merida-kleed als souvenir. Er waren duizend roze en blauwe prinsessenkleedjes, en zij wilde dat met de pijl en boog van de stoerste prinses.

Buiten de winkel trok ze onversaagd haar jeans en t-shirt uit, en het nieuwe kleed aan. Een Merida heeft schroom noch streken.

Ze was de eerste dag de winkel al binnen gegaan. Had bewonderend haar hand over de stofjes laten glijden. Allemaal nylon, ge kent het wel. Ze had ze allemaal grondig bekeken, de jurken, en ze had “mooi hé, mama” gemompeld bij de blingbling accessoires en de Echte Hakschoenen Met Diamanten. Ik had gezegd “Morgen mag je er eentje kiezen, voor we naar huis gaan” en ik had gezien dat ze daar diep over moest nadenken.

Ze monsterde zichzelf in het raam van de winkel, en spande haar boog. Mijn ouders floten bewonderend en mijn mama, haar meme dus, zei: “zeg, en alles past er zo mooi bij: je grime van daarnet is precies voor de jurk gemaakt, en de bloemen in je haar zijn precies dezelfde kleur. Wat toevallig.”

Wij, de ouders, keken elkaar aan en lachten.

Tien minuten later wandelde ze tussen ons in.

– Zeg prutske. Vanochtend toen ik vroeg of je de roze bloemen of de groene wilde voor je haar?
– Ja mama?
– En vanmiddag, toen je de prinses met het blauw en groen koos bij de grime-mevrouw?
– Ja?
– Had je toen al beslist dat je het Merida-kleed zou kiezen en nam je daarom die bloemen en die schmink?
– Ja, natuurlijk. Ik wist dat het mooi ging zijn als het allemaal samen was.

Over haar hoofd heen keek ik naar haar vader en zag hem ook smelten van herkenning.