Hoe gaat dat? Ge knippert met uw ogen en opeens zit uw baby in het eerste leerjaar. Ge let efkes niet op, en opeens kan ze schrijven en lezen en rekent ze met min over 20.

In de heimat waar ik ben opgegroeid doen kinderen van die leeftijd hun eerste communie, maar aangezien wij hier goddeloos opvoeden en opgroeien, was dat geen optie. En toch wilden we iets doen.

Want dit is een belangrijke leeftijd. Plots geen kleuter meer, al die nieuwe dingen leren. Opeens meer mogen, meer kunnen, meer begrijpen. Ook: dat fascinerende ethisch besef. Als ik naar de dochter kijk, heb ik bij momenten het gevoel dat ik naar een cursus ontwikkelingspsychologie zit te kijken.
“Rond de leeftijd van zes à zeven jaar zetten kinderen grote stappen in het ontwikkelen van persperctief”
“Het kind kan nu al beter onderscheid maken tussen eigen keuzes en morele conventies”

Ik filmde het met mijn hoofd en stootte de echtgenoot aan. Ze verandert, kijkt keer.

Een feest dus, om dat te vieren. Een groeifeest.

Er waren wat brainstorms en er werd besloten dat we alles wat wilden omkaderen. Zodat het feest zelf meer was dan het cashen van cadeau’s. We vonden gelijkgestemden in de ouders van haar beste vriendinnen, en besloten het samen te doen: het opwarmen, maar ook het feest zelf.

Het werden warme maanden, met veel aandacht voor onze meiskes, en veel samen met hen doen. Schone momenten, soms zoeken in evenwicht, maar vooral veel vriendschap en liefde. Er was ruzie zelfs, op een bepaald moment, maar ook daar zijn ze de laatste weken in gegroeid en hebben ze oplossingen gevonden.

Zondag is het eigenlijke feest, maar omdat ik wel content ben van wat we vooraf deden en hoe het er dan hopelijk dit weekend zal uitzien, ga ik een paar blogposts maken over onze bezigheden van de laatste maanden. Misschien helpt het u, als ge ooit zoiets wilt doen, zonder dat het katholieke erbij komt.