Nu de blok officieel begonnen is, valt het leven in een ander ritme hier thuis. Er is bijzonder veel werk: ik schrijf mezelf onnozel aan eindverslagen voor stage, bereid examens voor en voeg voor elk item dat ik op mijn to do-lijst mag schrappen twee nieuwe toe. Maar het verschil is dat dit werk voor een groot deel van thuis kan gebeuren. Ja, er zijn overlegmomenten en toezichten en examens afnemen en gesprekken, maar dat schrijven en verbeteren, dat doe ik in de veilige cocon van mijn bureau. Koffie erbij. Zacht muziekje. Zicht op de leefstraat. Stilte en concentratie. Het is een verademing, na wekenlang over en weer rijden naar kleuter- en lagereklassen in gans Vlaanderen.

Het voordeel van dat deels thuiswerken is niet alleen de stilte, maar ook het tussendoorhuishouden. Terwijl ik koffie zet, leeg ik de vaatwas. Terwijl ik nadenk over een formulering, ruim ik de ontbijttafel af. Of ik doe zoals daarnet het fijnste klusje van mijn ganse huishouden: de jas van de dochter wassen.

Het wassen zelf is niet bijster boeiend. Maar het voorafgaand legen van haar zakken is elke keer aandoenlijk schoon. Nadat ik zand, verwelkte bloemen en half opgegeten koekjes had weggegooid bleef dit over.

Het is de schoonste archeologie. Plots weer weten wanneer ze die steen opraapte en hoe dat zo’n leuke avond was. Verbaasd ontroerd zijn over hoe ze dat ene armbandje heeft bijgehouden. Veel dingen niet begrijpen, maar met de elastiekjes en pluimpjes de sporen van haar dagen volgen, de verhalen verzinnen die erbij horen.

Als ze straks thuiskomt geef ik haar dat zakje parels terug, want ze wist voorzekers niet meer dat ze die had.

Ik kan haar dolgelukkig gejubel nu al horen.

“Oe-oe-oe, mag ik ook onder de auto, meneer?”
Ze gaf hem haar allercharmantste glimlach, hij scheen met de lamp gewillig op de onderkant van de auto, telkens naar de plek die ze wilde bekijken.
“Wat is dat?”
“En dat?”

Soms is de dochter, zoals elke zesjarige waarschijnlijk, het meisje van honderdduizend vragen. In de auto op weg naar het keuringsstation had ze er ongeveer 90.000 daarvan aan mij gesteld. Wat is dat een autokeuring? En waarom is dat? En hoe vaak moet je dan gaan? En waarom heb jij zo’n rode kaart? (een akkefietje met twee verschillende achterbanden. Stop met lachen. Ik weet ondertussen dat ik de enige persoon ter wereld ben die niet wist dat dat niet mocht.) Als er iets kapot is, maken zij dat dan? Hoe, maar ze zeggen dat je auto niet ok is en dan mag je toch rondrijden? Is dat niet gevaarlijk? Moet je daarvoor betalen? Wat is die roze kaart? Waarom staan er hier zo letters en cijfers?

Enzovoort. Enzoverder.

Ik had haar verwittigd “soms is het lang wachten en saai”, maar we waren meteen aan de beurt. En zij vond dat geen vervelend klusje, maar de coolste uitstap van de dag. Een auto die omhoog gaat, ge moogt daar onder kruipen en met een zaklamp kijken hoe het eruit ziet. EAT YOUR HEART OUT PLOPSALAND.

Terwijl ze daarna zorgvuldig alles spelde dat op mijn (groen!) keuringsbewijs te lezen stond, bedacht ik hoe heerlijk het moet zijn, om aan een extra autokeuring nog het avontuur te zien en niet enkel het enerverende tijdsverlies.

Misschien moet ik maar weer eens op zoek naar mijn innerlijke zesjarige. Ik zal het eens inplannen in mijn agenda.