Ghost Rockers, kent ge dat? Neen?
Dan hebt ge naar alle waarschijnlijkheid geen kinderen in de leeftijdscategorie van 6-10.

Want Ghost Rockers, dat is het helemaaaaal momenteel, bij de lagereschoolkinderen van vandaag. Of toch alleszins in elke klas waar ik kom deze dagen: elk nummer wordt foutloos meegezongen, elke aflevering zeker drie keer bekeken. Mijn eigen pup heeft ook een muts zoals Milla heeft. Want ja.

Ik ga er — ik ben niet beschaamd, neen — allemaal nogal gewillig in mee. Want hoe commercieel het ook is, het is met gitaren en avontuur en het is ook voor het allereerst niet één of andere irritante tekenfilm waar ze wild van is. (JA DORA IK KIJK NAAR U MET UW DWAZE RUGZAKRUGZAK)

Dus gaan we naar de stad als we horen dat de nieuwe CD uit is, speciaal om die te halen. Dus bestel ik kaarten voor de inconcert-toestanden, binnenkort. Gewoon, omdat ik nog weet hoe het was om als kind zo wild van iets te zijn.

Vanavond was de seizoensfinale, en we keken samen. Alleen had ze vast te spanning niet aangekunnen, dus ik hield haar hand vast en suste haar onrust. Ze gaan vast niet dood, liefje, anders zou Studio 100 geen derde seizoen kunnen maken en Gert Verhulst is ook niet zot hoor.

Achteraf praatten we over films. Ik vertelde haar over alle dingen die ik herkende in Ghost Rockers en liet youtube-fragmenten zien. Van Speed. Van Dirty Dancing. Van Fame.

Ze keek met open mond naar John Travolta die you’re the one that I want zong, ik toonde wie E.T. en de Gremlins zijn, en er passeerde zelfs een fragmentje Top Gun. Ze hing aan mijn lippen, die altijd maar breder glimlachten. Ook omdat ik naar Tom Cruise met een pilootbril mocht kijken, natuurlijk, we gaan daar niet onnozel over doen.

Ik realiseerde me, door haar enthousiasme, dat ik heel binnenkort eindelijk een geldig excuus heb om mijn hele jeugd opnieuw te bekijken.

Wat is eigenlijk het AVI-niveau voor ondertitels?