Wat is uw favoriete Bowie-nummer feitelijk? vroeg ik hem, en plots was het een youtube-uur later. Want kiezen, dat gaat niet, als zowat alles belangrijk is geweest.

Ik vertelde over die keer dat we naar London gingen en daar naar Madame Tussauds moesten alleen maar omdat sommige mensen persé op de foto moesten met een David Bowie-beeld. Ik vertelde over hoe diezelfde mensen zich verkleedden om naar optredens van hem te gaan en over hoe Ziggy Stardust en Hunky Dory voor altijd verbonden zijn met de Germaanse, De Krawietel en die mensen.

Ik vertelde over die keer in Torhout en over die keer op de Wellington Renbaan. Dat daar toen een paar 16-jarige gasten voor ons stonden die na vijf nummers op hun programma keken en zeiden “Wie is dat? Zo goed zeg.”

Vandaag was naar de radio luisteren niet mogelijk, maar ik neuriede de hele dag nummer na nummer na nummer. Dat gaat perfect, want er zit een hele playlist in mijn hoofd. En ik ga niet kiezen, alleen een beetje dansen.

Ik heb aanleg tot idolatrie.

Natuurlijk het soort verafgoding waarbij een mens in zwijm valt voor koningen uit fictieseries (Ja het gaat over u, Robb Stark), of voor gekwelde mannen met een stem die als een dolk uw hart kan doorboren (Hoewist, Matt Berninger?). Maar ook anders: ik kan eenvoudigweg zo zwaar opgaan in iets moois, dat ik het aan iedereen die ik tegenkom wil vertellen.

Ik ben die griet die vijf exemplaren koopt van een mooi boek en het in ieders handen stopt met de boodschap “Lees het. Echt. Tiskweetniehoeschoon.”
Ik ben de docente die wanneer ze de boxen moet testen bewust dat ene heerlijke nummer opzet in de hoop dat iemand Shazam gaat doen en iedereen plots gaat weten hoe goed dat liedje is.
En ja, ik bel mijn echtgenoot op als ik een soort koekjes heb ontdekt die lekker zijn. Want enthousiasme moet gedeeld worden.

Het eindigt daar niet. Naast al dat courante dwepen, ben ik ook oprecht fan van zowat alles wat mijn vrienden en kennissen doen en maken.

Als iemand die ik ken een opiniestuk schrijft met een relevante mening, of pakweg een instagram-foto neemt die mij bijna doet wenen: ik deel en stuur door en print het desnoods uit om het op uw prikbord te komen hangen met een roze punaise.
Afgunst en Morrisey-nummers zijn dedeze compleet vreemd en ik kan supergoed fier zijn op andere mensen. Ik kan glimmen van trots als één van onze studenten iets slim zegt, of iets moois doet. Ik kan niet stoppen met glimlachen als ik zie hoe sommigen in de klas staan, en lig in een hoopke op de grond als mijn dochter een schone tekening heeft gemaakt. Als één van mijn maten een examen goed heeft gedaan, of en ander maakt een mooi liedje, dan moet ik mezelf bedwingen om geen spandoek te maken of vlagjes op te hangen om dat te vieren.

Ik ben de cheerleader van mijn vriendenkring, de dweper van mijn peergroup. Dat is ook niet moeilijk: ik heb toevallig heel veel ongelooflijk getalenteerde mensen in mijn omgeving. En ik sta enthousiast supporterend aan de zijlijn, totally loving it.

Tot nu toe had ik daar geen rubriek voor. Nu wel. Zot van heet het. Voor alle dingen, mensen, vrienden, koks, winkels, blogs, muziek, groepjes en series waar ik zot van ben. En voor die geweldige koekskes, natuurlijk.