Indicaties dat uw rock’n roll niet geheel intact meer is, deel ikbenfeitelijkgestoptmettellen.
Als ge op een feestje staat te praten met kameraden die ge alleen op dit soort feestjes nog tegenkomt (iemand van de vroegere bende was veertig nogmaals vijfentwintig geworden).
Als het gesprek dan gaat over de groenten uit de moestuin — want die hebt ge allemaal ondertussen.
En als dat gesprek over de groenten langer dan een uur duurt. En niemand in het gezelschap vindt dat een saai gesprek.
Integendeel: de volgende dag krijgt ge sms’en om dat recept nog eens te herhalen.
Dat zijn indicaties. Maar ik zeg u, meelezende youngsters: er komt een moment dat ge dat oprecht niet erg meer vindt, maar gewoon euforisch blij zijt dat iemand u vertelt over boontjes inmaken en pasta met courgette. Want er zijn altijd boontjes en courgettes te veel.
Ik moest daaraan denken, aan dat feestje en dat gesprek, toen vorige week iemand zei: ik lust dat niet, andijvie.
Want ik had daar exact discussie gehad.
Hoe? Gij lust geen andijvie? En ge eet wel witloof? Dat kan niet, jong.
