Iedereen die ooit les bij mij heeft gevolgd, weet dat ik een probleem heb met kinderfototoestellen genre kidizoom en co. Ik vind ze overpriced voor redelijk zwakke fotokwaliteit en ze geven bovendien de verkeerde boodschap aan kinderen: dat een fototoestel al eens mag vallen of onvoorzichtig mag behandeld worden. Het geld absoluut niet waard, terwijl kleuters, en zeker ook oudere kinderen, perfect kunnen leren hoe je met een kleine standaard digitale camera omgaat. Ik zal ooit wel eens schrijven over wat daar in de klas mee gedaan kan worden (kijk ondertussen al eens bij Evy), maar ook voor thuis zijn fototoestellen leutig gerief.

Dus, de dag dat u een nieuw digitale camera koopt, gooi de oude niet weg, maar geef hem aan uw kinders.

We deden dat hier voor het eerst toen de pup net geen drie was en sindsdien is het een gigantische hit bij zowat alle uitstappen. En behalve een minimaal incident waarbij ze op een festival trots haar foto’s liet zien aan twee jonge gasten en dat die een beetje giechelend naar mij keken en fluisterden en ik bij thuiskomst constateerde dat de kleine foto’s van mij had genomen terwijl ik aan het douchen was in onze B&B zonder dat ik dat had gemerkt en dat een beetje gênant was maar ik die mensen toch nooit meer zie: nog nooit malheuren mee gehad.

Het heeft eigenlijk alleen maar voordelen. Kinderen leren kijken, het is entertainment en het leukste van al: bij thuiskomst hebt ge een fantastisch beeld op hoe uw kind de reis heeft ervaren.
Zo waren we een tijd geleden aan Les Deux Caps, en heeft de moeder daar blijkbaar staan prutsen met haar handtas, was de zee indrukwekkend en kijk er was ook een hondje!

Verder blijkt het een goed idee dat als ge zelf nog geen Frans kunt lezen, dat ge de borden gewoon fotografeert om die dan later eens te lezen. En iets dat beweegt in het gras is reden genoeg om tien foto’s van desbetreffend gras te nemen.
Als ge denkt dat is een leuke mevrouw/tof meiske maar ik ken ze niet, dan hoeft dat als zesjarige geen bezwaar te zijn: je kan gewoon ongegeneerd foto’s nemen van vreemde mensen. Sociale conventies: nooit van gehoord.

Maar het leukste aan kinderfotografie, en een rode draad in alle dochterreportages de afgelopen drie jaar: eindeloze series gekke foto’s van het reisgezelschap. Alleen al daarom een aanraderke.