ja, ge moet naar jongensfilms gaan, mama. De films voor jongens zijn cooler.
Ik staarde ietwat verbijsterd naar het scherm, deed wat ze suggereerde maar was sinds dat moment voornamelijk bezig met wie ik een gemanicuurde wijsvinger in het oog kon planten. Dat bent u dus, Telenet. En wel hierom.
Het was een zondagmiddag, na het middageten. Regen en koud. Deze moeder moest stageverslagen schrijven, de man werkte. Dus ik deed wat elke ouder op zo’n moment doet en zei tegen de dochter: “Als ge wilt moogt ge een film kiezen en gezellig wat tv kijken”. Genius.
Enter Play More van Telenet. Want behalve de series die wij verslinden, zitten daar ook behoorlijk wat kinderfilms in het aanbod. Ik scrollde door het menu.
Kerstspecial.
Disneyfilms.
Jongensfilms.
Meisjesfilms.
Euh? Pardon?
Het meisjesfilmsmenu bleek een shitload aan prinsessen, elfen en roze te bevatten. Waarop mijn zesjarige dus zei dat ik naar de jongensrubriek moest, wegens cooler.
Nu is mijn kind niet vies van wat roze, glitter en make-up. Ik heb daar absoluut niks op tegen. Ik zou niet anders kunnen, want ik ben zelf nogal van de hoge hakken en mooie kleedjes. Ik ben een meisjemeisje, net als mijn kind.
Ze speelt graag met poppen, is zot van My Little Pony en verkleedt zich bij voorkeur als prinses Elsa.
Daarnaast houdt ze van boogschieten en op dingen klauteren. Ze knutselt graag robots en vecht met haar maat op de speelplaats, waarbij ze geen schrik heeft om haar (roze) kleren vuil te maken of zichzelf pijn te doen.
Ze groeit op in een gezin waarbij de vader haar boterhammen maakt en naar school brengt, en haar moeder het voetbal volgt op tv.
Om maar te zeggen: het is hier allemaal niet zo zwartwit. Of roze-stoergrijs. En dat is hoe we dat proberen te doen.
Ik druk haar regelmatig op het hart dat er maar één ding is dat enkel meisjes kunnen (een baby in de buik dragen) en maar één ding dat enkel jongens kunnen (rechtstaand plassen zonder hulpmiddelen). Dat er voor de rest geen verschil is. En hoewel ik merk dat ze die simpele boutades vlekkenloos napapegaait, voel ik dat ze het nog niet helemaal gelooft.
Er is ook zo veel dat mij en haar vader tegenspreekt. Soms onbedoeld en onnadenkend.
In terminologie zoals schoolpoortmama’s, bijvoorbeeld.
In het eeuwige “het onderwijs is zo’n mooie job voor een vrouw, zo veel thuis met de kindjes.”
Of deze week nog, toen ik naar een debat ging waaraan mijn lieve slimme vriendin deelnam. Zij stond aangekondigd als docente, haar mannelijke collega met dezelfde functie als hoogleraar. Op het Festival van de Gelijkheid, oh bittere ironie.
Het is altijd allemaal niet zo bedoeld, en dat zal voor uw meisjesrubriek bij de films ook wel gelden, Telenet. Maar toch. Een beetje nadenken over welke boodschap we jonge kinderen willen meegeven over gender, dat zou geen overbodige luxe zijn.
Dus het is simpel, Telenet. Ik ga niet bitchen of de moeilijke feminist uithangen. Geen sarcastische opmerkingen geven of moralistisch pleidooi voeren. Maar zet het eens op uw agenda, deze week, in een meeting hier of daar. Praat er keer over, daar intern. Ik ben zeker dat jullie de juiste conclusies zullen trekken.
Dat kan niet anders, zo’n bende slimme jongens en meisjes onder elkaar.
