Niet zomaar kapot, ik zei het al.

Als u de afgelopen dagen mensen spontaan elkander een high-five zag geven, hier op straat. Of u hoorde een YES klinken achter een gevel. Of u zag dat ik bij momenten een krop moest wegslikken: dit is waarom.

Een tijdje geleden smeekte ik u om ook een bezwaarschrift in te dienen tegen de plannen van de projectontwikkelaar in een binnengebied hier vlakbij. Op het moment dat ik die post schreef stond de teller op 43 en ik vond dat best veel. Uiteindelijk klokten we af op 379 bezwaarschriften. De ontvangstbewijzen zijn vandaag nog steeds te bewonderen aan de muur van het onvolprezen-in-alle-betekenissen-van-het-woord Trafiek en ik moet nog steeds elke keer grijnzen als ik ze zie.

Is dat indrukwekkend, die massa bezwaren? Redelijks, ja.

Maar wat nog indrukwekkender is, is dat Gent een stadsbestuur heeft dat luistert. Dat durft te zeggen: weet ge, we hebben eens nagedacht en ge hebt gelijk. Een bestuur dat hiermee erkent dat De Brugse Poort een wijk is met een soms precaire situatie, een wijk die snakt naar zuurstof en ruimte en groen en minder verkeer en meer voorzieningen. Dat het bestuur durft horen hoe de bewoners dit duidelijk probeerden te maken, en dat het bestuur zich durft gedragen als wat ze in essentie zijn: verkozen door die bewoners.
Want vergis u niet: dit gaat niet enkel over de meibloemsite. Dit gaat over de honderden binnengebieden waar projectontwikkelaars graag zouden verkavelen, hier in de wijk en elders in de Gentse dichtbevolkte 19e-eeuwse gordel. Dit gaat over al die dynamische, bruisende maar o-zo kwetsbare buurten, en hoe we samen als bewoners en bestuurders kunnen nadenken over wat de werkelijke noden zijn.

Het indrukwekkendste van alles is echter dit: de tientallen mensen die al vier jaar zo verbeten vechten tegen wat er hier bijna zou gebeuren. Met zo ver doorgedreven engagement dat ik er verstomd naar sta te kijken. De mailinglijsten, de vergaderingen, het niet-aflatende schrijven. Het aanbellen bij mensen die niet weten hoe ze daaraan moeten beginnen, aan zo’n bezwaar. Het schrijven samen met hen, het betrekken van de volledige buurt. Al die liefde voor deze plek. Al die energie. Ge kunt niet geloven hoe dankbaar ik ben dat ik daar een deel van mag zijn.

Vuistje, Brugse Poort. Vuistje.