Af en toe sta ik even stil deze dagen, gewoon midden in de gang van dat heerlijke gebouw waar ik mag werken. Ik kijk dan rond en zie hun gezichten. Nieuwe, van die verwachtingsvolle, barstend van de goede voornemens. En bekende, meestal met een glimlach en een knik als ze zien dat ik kijk.

Ik moet soms stilstaan, want dit is één van de schoonste momenten van het academiejaar. Al dat bruisen, al die energie, al dat gezoem in de straten van de stad en de gangen van de school. Ik wil dat zien en horen. En deze dagen durf ik vergeten te kijken omdat ik zelf zo veel moet leren.

Dat zit zo. Al twee jaar praten wij over “Het Nieuwe Curriculum” bij ons in de opleiding. Over een totaal nieuwe manier van leraren opleiden. Radicaal anders, eigenlijk. Daar is zo hard aan gewerkt, ik kan zelfs niet beginnen om dat te benoemen. Alles hebben we opnieuw doorgesproken en uitgedacht: van de fundamenten tot de concrete uitwerking. Wat een leraar voor ons is, wat wij belangrijk vinden, wat we vinden dat onze studenten moeten kunnen op het einde van de rit. We leerden anders denken, anders naar onderwijs kijken. Ik heb nog nooit zo veel nagedacht als in de laatste twee jaar. En ik had nog veel kunnen denken, want natuurlijk is er altijd tijd te kort. Maar op een bepaald moment moet een mens springen.

Twee dagen geleden, bij de start van het academiejaar, is dat Nieuwe Curriculum opeens gewoon Het Curriculum geworden. En gaf ik opeens les in een structuur die ik nog niet kende. Loslaten, ik moet u dat vast niet vertellen. Ik sliep weinig, had zenuwen voor mijn eerste lesdag. Nog meer dan andere jaren. Veel meer.

Na een kwartier bleek het lesgeven echter te zijn wat het al die jaren al was: met de fiets rijden. Eender welke fiets, en gelijk hoe lang het geleden is: je wankelt even, je vindt je evenwicht en beseft plots dat er weinig dingen zijn die je liever doet dan dit.

The best of times. En zo’n nieuwe route, ik vind dat precies wel spannend, zo blijkt.