Momenteel zijn we hier in volle voorbereiding van een paar weken kamperen in het zuiden. (Ja, ik mag dat vertellen, want naar goede gewoonte komen er tuinloze mensen in onze crib wonen en de dikste kat van Gent gezelschap houden terwijl we weg zijn. Doe dus geen moeite.)

Kampeervoorbereidingen, dat is mijn halve huishouden in curverboxen proppen, in essentie. Terwijl ik op andere reizen meestal gewoon een paar dingen in een handbagage gooi, is dat als ik met de auto wegga – euhm- een beetje het andere uiterste van het spectrum. Ik kan niet koken zonder mijn eigen mes en echte wok, dus die moet mee. Mijn echtgenoot doet niet aan slapen in een slaapzak, dus we nemen onze donsdekens mee. Ik loop niet graag om de vijf voet naar een supermarkt op verlof, dus er is ook een box met eten. Mijn rug doet pijn van kampeerstoelen, dus er moeten goeie zetelkes mee. En hangmatten. En tafels. En een gitaar, natuurlijk, want wie kan er nu op reis zonder gitaar. Onder het motto: zolang er plaats is in den otto, blijf ik proppen, is het bijgevolg altijd een gigantische verhuis. Maar kijkt hoe idyllisch eens we geïnstalleerd zijn.

Aangezien we allebei onze jeugdzomers in tent en camionette hebben doorgebracht, zijn we niet onervaren op kampeervlak. Dat zorgt ervoor dat we wel een paar efficiënte oplossingen hebben voor bepaalde zaken. Zo is er de kastinrichting van de ikea die hupla een kleerkast wordt. Of een constructie van curverboxen en bouten en plankjes, die eerst dient om grief te transporteren en dan in vijf minuten een keukenkast wordt voor in de tent.

Vorig jaar waren er een paar dingen die we hadden gemist. Zo was het weer niet altijd even goed, en is dat wat spijtig dat ge niet buiten kunt zitten als het regent, maar toch warm genoeg is. Dus is er nu een shelter van bij de Decathlon aan onze bagage toegevoegd.

En terwijl we daar toch waren: lampkes voor in de tent. Ze hebben een magneet, en vier lichtsterktes. En een afstandbediening. Daarom zijn ze mogelijks de coolste kampeerlampkes ooit en had ik ze echt nodig.

Maar wat ik mij dus afvroeg. Vertel het mij eens, kamperende medemens, wat is het geniaalste dat jullie niet zouden kunnen missen op camping?

Ik heb nog een paar dagen, dus eventueel kan ik nog een trekhaak installeren en een remorque huren.

– Bij ons thuis was dat ieder jaar eind juni een overflow van pralinen, koffietassen en bloemen. Zot dat.
– Maar normaal toch, ook? Want uiteindelijk zorgen die een heel jaar voor uw kinders.
– Ja. Meer dan normaal.
– Schoonste beroep ter wereld.
– Schoonste beroep ter wereld. Echt.

We zaten in de auto en we hadden het net gehad over de bloemen die ik had meegenomen voor de juf, en het kaartje waar ik toch een dik half uur op had gekauwd. Nadat we hadden vastgesteld dat juf of meester zijn het schoonste beroep ter wereld is, vertelde ik dat ik niet op fb had gejubeld dat ik vakantie had. Omdat ik zag hoe mensen zich daaraan stoorden, bij mensen uit het onderwijs. “Hebt ge nu weeral verlof?” en “Twee maand? Dat is toch niet normaal?”

Ik heb ze niet, die twee maand. Vijf weken wel, en dat is ook veel. Maar ik gun het hen van harte, al die juffen en meesters die ze wel hebben. Ik mag namelijk een heel jaar lang toekijken, ergens in een hoekje van een klas, naar hoe ze hun kinderen meevoeren naar de wonderlijkste momenten. Ik kijk naar hoe ze onze studenten met dezelfde toewijding begeleiden als dat ze dat met hun kleuters of schoolkinderen doen. Ik hoor hen dingen zeggen als: “bij x kan je dat zo niet aanpakken, want die heeft nog wat problemen met kleuren benoemen. Maar hij is wel de beste teller van mijn klas.” Ik zie ze troosten, zorgen, stimuleren, leren, vragen stellen en antwoorden geven. Ik voel hoe ze veilige klasjes maken, waarin kinderen zichzelf kunnen zijn. Dat elke dag mogen meemaken, is — zonder enige twijfel — een ongelooflijke eer.

Ik zie ook hoe op ze eind juni zijn, doodmoe na nog een MDO en een extra teamvergadering. Want het is een sprint, naar die laatste dag: oudercontacten, proclamaties, kindvolgsystemen, voorbereiding voor volgend schooljaar, opruimen, afronden, afscheid nemen.
Als ik voel hoe lastig mijn kleine is, zo einde schooljaar, dan denk ik altijd: ocharme, die juf, ze heeft er zo twintig onder haar hoede, elke dag.

Dus het is van harte gegund, die twee maand. Aan alle leraars: have a splendid summer. Laad die batterijen op, zodat jullie in september weer kunnen doen wat jullie het beste kunnen: kinderen het leven leren kennen.

Noot tot slot voor wie boos wil worden in de comments: ook voor iedereen die niet in het onderwijs staat natuurlijk een zalige, zorgeloze, hete, vrolijke en eindeloze vakantie gewenst. Ik gun het u ook van harte, maar de post ging niet over u deze keer…