Het lijkt alsof het gras fluistert, denk ik als ik er voor het eerst overloop. Het is 1 mei 2015, en we hebben net een stuk straat afgesloten en vele vierkante meters kunstgras opengerold en vastgemaakt.
Een paar uur later blijkt dat het gras niet fluistert, maar roept. Eerst naar de kinderen in de straat, dan naar voetballers uit de brede wijk. In de weken die volgen merken we dat het stukje gras de biotoop is geworden van jongens met shirts van helden als Messi, Yilmaz en Kompany. We krijgen een paar klachten van bewoners, want soms is het wel heel druk. Dus gaan we op zoek naar een oplossing. Want de straat is van iedereen, en moet voor iedereen leefbaar zijn.
Buurvrouw Sofie bemiddelt en er worden afspraken gemaakt, door de gasten zelf. En dan: Het Lot. Net als de laatste afspraak genoteerd wordt, sneuvelt er een raam.
Na nog een paar weken zoeken besluiten we uiteindelijk dat het toch niet gaat lukken, hier in de straat. Ons hart breekt echter voor de Messis en Yilmazkes. Er wordt een stevig potje lobbywerk gedaan, en kijkt: soms werkt dat.
Leve Het Boerderijpark! En lang leve de gasten die zelf hun eigen voetbalkooi hebben ingericht!
