De ergste maand van het jaar is juni.

Om dit, natuurlijk, maar om nog zo veel andere dingen.

JuniSchmuni, zoals zij dat zegt. We vinden wat steun en troost bij elkaar, de junihaters, en dat helpt soms maar heus niet altijd. Want een mens kan wel zeuren over kinderen die oververmoeid zijn, over deadlines die net te vroeg komen en over het geregel van kindvrije studiedagen, sleepovers en eindfeesten, maar het blijft wat het is: kinderen die oververmoeid zijn, deadlines die net te vroeg komen en geregel van kindvrije studiedagen, sleepovers en eindfeesten.

Het zijn de dagen waarop ik wel kan janken als mijn lievelingskop in de vaatwas zit en ik dus koffie moet drinken uit een mindere favoriet. De dagen waarop de echtgenoot me mijn bureau injaagt omdat boos kijken in de living niet meer mag. De dagen ook van tien keer het weerbericht checken (“was het maar warmer, dan kon ik tenminste buiten werken”) en op mijn vingers natellen hoeveel dagen er nog zijn voor Toscane.

Dagen van zelfmedelijden en zomerverlangen. Junischmuni.