De laatste week is er hier in Gent weer scholenloterij, dus de facebookposts en mailtjes vliegen me om de oren. Toch die buurtschool of die school wat verder weg? Ik kan voor niemand beslissen, en iedereen is anders. Maar toch:

Een paar van de beste argumenten voor een buurtschool lagen hier vanmiddag op de grond in mijn living.

Er zijn veel positieve kanten aan je kind vlakbij naar school laten gaan. Te voet afzetten en ophalen, bijvoorbeeld. Het is werksgewijs alweer de periode van stages, dus ik zag een breed spectrum scholen en kinders de laatste week. Op verschillende plaatsen vooral ook ochtendfiles vol gestresseerde ouders die hun kinders kwamen droppen om dan de jungle in te duiken. Telkens dacht ik weer aan hoe fijn dat is, ‘s morgens alleen maar naar school moeten lopen achter een kleuter die de benen uit haar lijf fietst op het voetpad.
Er zijn nog pro’s. Dat kinderen terecht komen in een klas die een afspiegeling is van de buurt, met alle rijkdom en beperkingen die daarbij horen, bijvoorbeeld. Samen leren, samen spelen, samen leven. Dat er in parken in de buurt en op straat altijd wel een vriendje is om mee te spelen. Ook een aangename zijde.

Maar de beste argumenten voor een buurtschool lagen hier vanmiddag op de grond. Al die kinders die hier ondertussen thuis zijn, omdat dat nu eenmaal gemakkelijk is: eens een buurtkindje meepakken na schooltijd. Ze eten, spelen, kijken tv, tetteren en verkleden zich. Al die plaatsen waar de dochter hetzelfde mag doen, in huizen die haar vertrouwd zijn, bij mensen die ze kent.

De beste argumenten lossen opvangproblemen op met een simpele sms. Ze zitten samen in een groep op facebook. Ze aperitieven en maken afspraken voor feestjes. Ze doen kindjesruil in de vakantie en regelen vakantiekampen. Ze maken zotten plannen voor speelstraten en leefstraten. En vooral: ze helpen elkaar als het efkes te druk of te lastig is ergens.

Een buurtschool, dat betekent buren. En buren, dat is van het meest waardevolle dat ge kunt hebben.