Month: February 2015

zot van

Een comeback is een comeback, zelfs al is het met reclame.

Het is hier oorverdovend stil, ik ben mij daarvan bewust. Geen excuses echter, ik ben gewoon even met veel andere dingen bezig en dan durf ik me al eens aan blogverwaarlozing te bezondigen .Gelukkig zijn er af en toe mensen die mij een schop onder de kont geven en vragen om iets te schrijven. Zoals Ellen.
***
Soms kunnen dingen raar lopen. Gelijk met Ellen. Jaren geleden deed ik eens een wedstrijdje (Pardon. give-away natuurlijk. Ik ben nog steeds vingeraandepols, hoor.) op mijn blog over boterhammen. De winnaar zou boterhammen krijgen van mij, Ellen won en dus trok ik met brood en beleg naar haar thuis. Ze had toen net een baby op de wereld gezet, een schattig manneke. We hadden een fijne middag en aten veel boterhammen tesamen.
Het zou een kleine anekdote kunnen zijn, maar ondertussen zit dat schattig manneke van haar al een paar jaar bij de dochter in de klas, en is zij bijgevolg geëvolueerd van vage blogkennis naar iemand die ik zowat dagelijks zie. En waarmee ik geregeld een uitgebreide babbel sla terwijl onze kinders niet wegwillen uit de opvang. De toevalligheden van het leven, ge kent dat ongetwijfeld.
***
Maar Ellen dus, die vroeg of ik misschien iets wilde schrijven over het Fair Fashion Fest, zondag in het MIAT. Ik had al weken haar enthousiaste outfitposts gevolgd, dus krijgt ge een ware reclamepost bij wijze van kerygma-comeback. Maar dan een reclamepost zonder reclamebureau en zonder geld en gewoon gemeend.
Want Fair Fashion Fest is het eerste Belgische festival over eerlijke mode. En ik vind dat cool.
Fair Fashion Fest_mailbanner_1
Moeilijk ook, die eerlijke mode, want ik probeer daar op te letten, maar ik heb er eigenlijk geen idee van of ik goed bezig ben. Ik heb een vooringenomenheid tegenover prijsbrekerskledij en koop dat niet. Als een T-shirt maar vijf euro kost, dan vertrouw ik dat niet want dan moet er wel iets niet kloppen. Maar het probleem is dus dat ook de minder prijsbrekerige toestanden niet altijd even proper zijn, blijkbaar.
Ik koop eigenlijk maar een paar merken, en na grondig speurwerk blijken enkel dat van mijn ondergoedproducent (uw zaken niet, sorry) en skunkfunk een duidelijk beleid te hebben.

Het mag duidelijk zijn dat ik wel een dagske Fair Fashion Fest zou kunnen gebruiken.

Op het programma, zondag:
Doorlopend zijn er DIY textielworkshops Breng oude kleren mee die je wil pimpen of die je graag doorgeeft aan iemand anders. Er worden strikjes gemaakt uit oude jeans, ge kunt naaien met BOHO, ecochique juwelen maken van afval, vilten, zeefdrukken en garen maken van oude T-shirts.
Er is modeshow (‘Hippe vintage en hedendaagse streetwear’ zegt het programma) en een fairtrade markt. Verspreid in het MIAT vindt u een keur aan mode-experts en creatieve ondernemers die u eerlijke en duurzame kleren, schoenen, handtassen en accessoires verkopen. Ja, ge hoort dat goed: het gat in uw hand cultiveren zonder schuldgevoelens achteraf, want het is verdorie allemaal eerlijk gemaakt. Ha.
Het is niet al consumptie, natuurlijk, er zijn ook infostand en infosessies, van Netwerk Bewust Verbruiken en Wereldsolidariteit, bijvoorbeeld.

Om maar te zeggen: er valt wel iets te beleven, zondag in het MIAT. Van 13 tot 18 uur. Het gaat voorzekers regenen, dus bij deze weet u waar naartoe.

projecten

Fin.

Ik logde in, voor het laatst, en schreef.

buttons

1.
Een avond met ruim twintig mensen, in een vergaderzaal ergens in de stad. Het is ver na middernacht, en er worden handtekeningen gezet. Dat voelt als eindelijkheid, want er zijn vele avonden discussies aan vooraf gegaan. Denkoefeningen over hoe en wat en waarom. Lange gesprekken over visie. Veel gelach ook. De handtekeningen richten een vzw op, en wat voorheen een losse zottigheid is, heeft nu ook de officiële vorm van een echt project.

2.
Een nacht op een dakterras. Een fotograaf die ik niet zou kennen zonder Het Project. De slimste man van Gent, die ik niet zou kennen zonder Het Project. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Plots is er het besef dat we een migratie hebben beloofd voor de volgende dag. Ik kijk naar de fles rum die zo goed als leeg is en giechel. De Slimme Man poneert dat er geen enkel probleem is, De Fotograaf spreekt zijn vertrouwen uit, en als ik de volgende ochtend de lichte kater uit mijn ogen wrijf, heeft Het Project een logo en een lay-out die helemaal op maat is gemaakt.

3.
Een nacht in de cafetaria van een zwembad. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Ik kijk rond en verwonder me over de massa mensen en hoe verschillend die zijn. In leeftijd, maar ook hoe ze eruit zien, en waarschijnlijk ook wat ze graag doen en wie ze graag zien. Ik zie gepensioneerde mensen babbelen met hipsters en een aangewaaide hippie met een lokale yup. Ze lachen allemaal en dan zijn er frietjes.

4.
Een nacht aan mijn computer. Het lief vraagt of ik kom slapen en ik schud neen, want dit is belangrijk. Op de mailinglijst, het virtuele redactielokaal, woedt een felle discussie. Die gaat op een paar minuten tijd van bittere ernst naar de grootste onzin en weer terug. Ik weet dat ik de volgende dag zal vloeken op te weinig slaap, maar ik zou dit voor geen geld van de wereld willen missen.

Fin.
Sinds 15 januari en de aankondiging dat ook de fijnste projecten ook ooit een einde moeten hebben, zit mijn hoofd vol herinneringen. Een playlist op shuffle, die de meest uiteenlopende fragmenten afspeelt. Niet alleen nachten, zoals hierboven, maar simpelweg jarenlang elk moment van de dag.
Oh boy, what a ride.
Een start-up-vergadering in een al lang vergeten appartement. Een denkdag ergens in Merelbeke, met soep en veel ideeën. Een storm in een glas water bij de opstart. Uitstappen, strooptochten, reportages, met steeds wisselende groepjes redactieleden en hun gezinnen. Vaten. Feestjes. Reeksen. Interviews. Drie mannen met een defensieve houding in een café in het centrum. Blogribben. Discussies. Vriendschap. Liefde. Duidelijke keuzes over wat kan en wat niet. Drama’s. Grote en kleine, grappige en hele droevige.
Dat eeuwig overleg ook. De verscheidenheid en de gedrevenheid. Al dat engagement. Al die liefde. Voor de stad, voor Gentblogt, voor de lezers, voor elkaar.
Op tien jaar verandert de wereld en op tien jaar verandert een leven. Maar ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik zelden iets heb gedaan dat belangrijker, leerrijker, positiever en mooier was dan Het Project.
Lieve lezers, het was een voorrecht jullie reacties te krijgen en te voelen dat we gelezen werden.
Lieve redactie, het was een absolute eer en een groot genoegen jullie te leren kennen en met jullie samen te werken.
We vinden elkaar ongetwijfeld terug. Elders op of naast het internet.