Year: 2014

projecten

Ik weet wel nog altijd niet of het singlen of singelen is.

Het atelier is warm en er speelt een radio. Ik denk Nostalgie of MNM of een lokaal gedoe. Alleszins iets wat ik niet zou kiezen, maar dat is niet erg.
Er zijn kasten met doosjes vol prutserijen en bakken vol werkgrief. Er staan grote tafels en tegen de muren rekken vol onafgewerkts. Alles is rommelig, en niemand lijkt het erg te vinden dat de meeste meubels niet klaar zijn.

Back to school in september!

Ik groet de andere mensen, zoek een tafel uit een prul een beetje aan mijn stoel. Af en toe legt de leraar iets uit, en dan noteer ik ijverig in mijn boekje. Er zit nog ijverig in mij voor een paar jaar studeren, zo blijkt.

Ik praat niet veel, in de les. Alleen als iemand me iets vraagt. Ik moet al zo veel praten de hele dag door.
Ik luister soms naar de gesprekken van de andere mensen, maar meestal niet. In de pauze eet ik een koekje op de zulle, terwijl ik rondkijk.

Na de pauze werk ik dan verder en haal bijvoorbeeld voorzichtig zittingen los. Mijn handen zitten in stof van tig jaar oud en vullingen van crin. Ik vul gaten met houtlijm, vijl scherpe randen van het hout en van mijn gedachten.

Maar 3 keer op mijn hand geklopt en 1 gebroken nagel.

Het nagels kloppen is het leukste, tot nu toe. Samen met de nagels kunt ge frustraties in het kader van de stoel slaan. De stoel vindt dat niet erg.
Het is ook moeilijk, dat nagels kloppen, en ik heb een pijnlijke vinger om het te bewijzen. Dat moeilijk zijn is goed, want er is concentratie nodig. Na een uur nagels kloppen is mijn kop leeg. En doen mijn handen pijn, maar dit ter zijde.

Om maar te zeggen: het was net wat ik nodig had, die avondschool.

werk

Leraren.

Zoals eerder al: losse flarden uit 3 studiemiddagen, uit mijn volgekribbeld boekje. Structuur en puntjes!

* Elk probleem was ooit een oplossing.
* De meest effeciënte manier om iets te kelderen is vragen “jamaar, wat is de precieze doelstelling” en als die uitgelegd wordt te luisteren en daarna te vragen, “jamaar, wat is de precieze doelstelling”
* Als er gezegd wordt dat 1/3 van de jonge leerkrachten uit het beroep stapt binnen de vijf jaar, worden daar conclusies in verband met de belasting van de job en waardering aan vastgehangen. Zijn er cijfers over hoeveel andere jonge mensen binnen de vijf jaar naar een ander soort job overstappen?
* We moeten opletten voor inzichten ingegeven door persoonlijke ervaringen.
* Ik moet Thinking, Fast & Slow dringend lezen.
* In onderwijskundig onderzoek wordt vaak teruggegrepen naar kwantitatief onderzoek. Misschien kan er soms interessantere data in kwalitatief onderzoek gevonden worden, misschien kan dat leiden tot beter inzicht.
En met drie uitroeptekens ernaast:
* De leraar als eenzame held. Er is een dominant beeld van de leraar als iemand die in essentie zijn of haar job alleen uitvoert. Een leraar staat alleen voor de klas, en lost problemen alleen op. Dat beeld staat echte onderwijsvernieuwing in de weg, want is het uitgangspunt van beleidsbeslissingen en de onderliggende premisse bij hervormingen. Alle onderwijsuitdagingen worden zo herleid tot uitdagingen van individuele leerkrachten.

internet

Dienstmededeling.

Een tijd geleden, toen ik dreamhost buitengooide wegens complete incompetentie, bleek er één en ander fout gegaan te zijn bij de conversie van de database. Daardoor hadden veel oudere posts en comments allerlei rare tekens.
De oorzaak was iets met UTF-8 en dingen die ik niet begreep, maar waarvan mensen met meer verstand van zaken dan ikzelf beweerden dat ik ze kon oplossen in de database.

Brrr. Database.
Dat klinkt als niet zo plezant, vind ik. En ik bedacht ook dat iedereen best wel weet dat een é eigenlijk een é hoort te zijn. Dus haalde ik mijn schouders op, dacht “ik ga dat eens uitzoeken als het past” en ging andere, leukere dingen doen. Ge weet wel.

procrast

Edoch. Vandaag was ik op zoek naar een oud recept voor risotto en opeens stoorde UTF-8 mij zoals alleen UTF-8 mij kan storen.
Nu heb ik dus dingen aangepast in de database en voel me een superheld van de IT want ik heb niet eens aan Michel moeten vragen om mij te helpen. Ik overweeg zelfstandig in bijberoep te worden als coach van mensen die dreamhost buitengooiden en iets fout deden in de database van hun blog en niet weten hoe ze het moeten oplossen. Ik voel het, ik ga daar rijk mee worden.

Aniehows. De rare tekens zouden weg moeten zijn, maar als u er toch nog tegenkomt, dan mag u het altijd laten weten.

Of u kan het ook negeren, dat werkt ook.

Neen!

Wat blijkt? Een screenzombie kan best een mening hebben.

Gisteren was er een uitzending van Terzake over het gebruik van tablets in kleuterklassen. Ik werd verwittigd met de elektronische tamtam en overwoog even gewoon verder te lezen in mijn boek.
Iedereen weet ondertussen immers: als de woorden tablets en kleuters in één zin worden gebruikt in een duidingsprogramma is dat zelden goed nieuws. Hysterische overdrijvingen over afstompende nieuwe media zijn beter voor de kijkcijfers en leveren een grotere hastagscore dan genuanceerde verhalen.

Ik keek toch, uit eerlijke beroepsernst. En wat een fijne rit was me dat, zeg. De aankondiging van de reportage zette meteen de toon, met een ongerust kijkende Annelies Beck en een welgemikt: “De experts zien de evolutie met lede ogen aan.”

Mijn lede ogen moesten toen al een beetje rollen, en ik moet u niet vertellen dat het er niet op verbeterde toen bleek dat de experts in deze vertegenwoordigd werden door slechts één meneer: Dr. Theo Compernolle.
Ik kende hem niet. U misschien ook niet, maar het onderwerp was wel mijn vak en ik ging ervan uit dat ik misschien een cruciale gezaghebbende stem in het vakdomein had gemist. Dus gooide ik snel Google open, want zo zijn wij ICT-ers geprogrammeerd.

(Ik leer mijn studenten als test om bronnen te beoordelen de CRAP-test. Een schone checklist, vind ik dat. De A in het letterwoord staat voor Authority: wie is de auteur en is hij/zij een autoriteit terzake? Terzake is hier een kernwoord, en ja the pun is intended.)

Wat bleek? Ongetwijfeld zal Dr. Compernolle vriendelijk, goedgekleed en verstandig zijn, en ook expert in heel veel dingen.
Ik lees op zijn site bijvoorbeeld over boeken als “Ontketen je Brein”, “Stress: VRIEND EN VIJAND” “De POWER NAP”.
Interessant op zich, maar nog geen reden om iemand op te voeren als de vertegenwoordiger van De Unie van Bezorgde Experts Inzake Tablets Bij Kleuters, lijkt me.

Nog verder zoeken leerde me dat hij co-auteur is van een handvol opvoedingsboeken. Aan de ene kant: welke zichzelf respecterende psychiater is dat niet, tegenwoordig? Aan de andere kant: de redactie van Terzake zal vast wat research gedaan hebben, ernstig actualiteitsprogramma zijnde.

Ik gaf de goede dokter dus het voordeel van de twijfel en keek hoe hij in de reportage peuters in de weer met een tablet observeerde. En toen ging het fout.
Er werd geciteerd uit een aantal sowieso al gecontesteerde onderzoeken en op geen enkel moment vroegen de Terzake-mensen naar enige staving, of werd er overwogen er misschien nog iemand bij te halen die een andere visie heeft. Neen hoor. Theo mocht de volle zes minuten helemaal alleen vullen.

Dr. Compernolle had bovendien duidelijk geen schroom om na deze observatie een paar fantastische uitspraken naar kijkend Vlaanderen te gooien. Kinderen werden screenzombies genoemd, ICT was de duivel en oh ja, er was ook nog iets met gender.

Ik geef u de highlights van de avond, gewoon om de dokter te helpen bij de selectie voor het kopje one-liners op zijn site.

“Zoals ze bezig zijn, dat is zoals ratjes. Op een hendel duwen en een beetje eten, ook al hebben ze geen honger meer. ”
“Hoe meer kinderen bezig zijn met ICT, hoe slechter ze presteren, hoe slechter ze sociaal functioneren.”
en mijn persoonlijke favoriet:
“Dat het goed is voor het ontwikkelen van kennis en inzicht in ICT is volslagen onzin. _AL_ het onderzoek bewijst het tegendeel.”

Mijn reacties waren achtereenvolgens:
a. “Ik wil AL HET ONDERZOEK lezen!” naar mijn tv roepen
b. Klagen tegen Pedro op twitter (hij schreef ook over de uitzending trouwens. Hij kent er iets van. Dit is een hint, Terzake.)
c. Beslissen er niks over te schrijven. Het de volgende dag toch doen.

Volgende week Koppen over Tablets. Ik heb er nu al zin in.

En al

Ik weet het, ik kan nogal een eindje zagen soms.

Soms moet een goede dag van kleine dingen komen.

Zo’n dag na een onrustige nacht en een kind dat roept een half uur voor de sowieso al veel te vroege wekker moet afgaan. Een hoofd dat eigenlijk niet honderd procent staat op wat verwacht wordt en het gevoel dat ge meer hadt kunnen halen uit wat op het programma stond.

Een intensieve voormiddag, hoofdpijn en dan thuis een mail met een onverwachte afspraak de volgende dag. Een afspraak waar nog behoorlijk wat denkwerk aan vooraf gaat. Hoofdpijn.

Een kind dat doodmoe is na vier dagen school en bijgevolg de oren van uw kop zaagt over details. Op weg van school naar huis (vijfhonderd meter, mensen!) 83 keer “stap nu toch eens een klein beetje door jongske” moeten herhalen. En had ik al hoofdpijn gezegd?

Op zo’n dag moet het van kleine dingen komen.
Een stoel vinden in de kringloopwinkel voor mijn eerste stoffeeropdracht.
Een lief dat zegt: kom, we gaan naar de frietketel.
En de coolste buren ooit, die ook vinden dat we allemaal wel een aperitiefje en een barbecue verdienen na zo’n eerste schoolweek, morgenavond.