Zowel in de commentaren hier als op de facebookpagina (die ge natuurlijk al allemaal hebt geliked, ik weet dat) werd de vraag gesteld naar het icetea-recept uit de vorige post. Ik geef toe dat ik efkes met mijn ogen gerold heb omdat het zo simpel is, maar als u dat vraagt, dan schrijf ik.
De laatste drie dagen ben ik dan bezig geweest met proberen om een deftige foto te nemen van mijn fles ice tea. Ik heb alle perspectieven geprobeerd, attributen toegevoegd en de fles op verschillende plaatsen gezet. Uiteindelijk is het deze geworden, wat behoorlijk droevig is. Dat deze de beste was van vijftien. Maar! Beschouw hoe hard ik heb geprobeerd als een bewijs van hoe ernstig ik deze blog neem!

Ice Tea dus. Ik ben dik een jaar geleden gestopt met het drinken van cola. Voorheen kiepte ik zo’n twee liter per dag in mijn hoofd. Gewone, geen light, want ik ben allergisch voor aspartaam.

Twee liter cola per dag, dat klinkt een beetje als “diabetes waiting to kick in”, dus stoppen was de enige weldenkende oplossing. Van de ene dag op de andere was het hier enkel nog water en na zes dagen was mijn hoofdpijn al minder. Na zes maand was er twee kilo minder i. ook, een redelijks coole bijwerking.
Ondanks dat overschakelen heb ik toch vaak zin in frisdrank of sap. Ik koop dan van die blikjes IceTea, maar eigenlijk weet ge ook daarvan niet wat erin zit.
Een paar weken geleden zag ik in de Ikea zo’n rustiekerige limonadefles staan en ik was op dat moment redelijk in Bree Van De Camp-stemming, dus waarom ook niet natuurlijk.

Ondertussen maak ik elke dag Ice-Tea, ook op mijn niet Van De Camp-dagen, omdat het zo weinig werk is. Meer dan een pan op het vuur zetten en een citroen persen is het niet, dus de effort is minimaal, de afwas ook.
Het enige: het moet afkoelen, dus ge moet een beetje anticiperen op toekomstige dorst. Ik maak er gewoon elke dag eentje, ‘s avonds. En de volgende dag is die helemaal koud.
Geen recept, want ge moet een beetje zoeken naar wat ge zelf lekker vindt. Ik geef dus een paar basisdingen die ik de laatste weken leerde.

– Thee
Gebruik theezakjes. Allez, ge moogt ook losse gebruiken, maar losse thee betekent meer werk, want je moet de thee achteraf nog filteren.
Gebruik de thee die je zelf het liefst drinkt, en dan maakt het weinig uit. Ik hou van gewone English Breakfast, en van de Lekker Slapen-thee van Piramide. Mijn lief vindt groene thee ook lekker, ik wat minder.
Laat de thee hoedanook lang genoeg trekken (tien minuten ofzo), want verdunnen met water is makkelijker dan de thee sterker maken. Ik gebruik twee zakjes voor een fles.

– Suiker en co
Ook hier is de regel dat je een beetje moet zoeken wat je zelf lekker vindt. Wij houden nogal van een flinke scheut vlierbloesemsiroop in de ice tea: dat is een beetje zoet, en tegelijk wat zuur en bloemig. Yummers.
Op een grote fles gebruik ik één soeplepel suiker. En dus wat siroop.

– Zuur
Een citroen, een limoen, of iets anders van zuur zorgt ervoor dat de ice-tea friszuur wordt. Ik neem het sap van één citroen op een fles.

Mengen, een trechter op de fles, fles in de koelkast. En een paar uur later: ice-tea klaar.

Tegenwoordig heb ik het niet zo voor het internet. Kan gebeuren, en het gaat ook wel weer over.

Ik spendeer mijn dagen verbeterend, examens opstellend, kokend en met mijn handen wroetend in den hof. Mijn bonen groeien tientallen centimeters per dag, en elke avond voor het slapengaan loop ik rond met een schaar om slakken doormidden te knippen. It’s the most cruel thing ever, want de buikspanning van zo’n slak is niet niks en ah laat maar vies verhaal. Maar als het in het moestuinboek staat als de beste methode, dan geloof ik dat.

Maar ik wilde een recept delen. Niet van de fantastische ice-tea die ik elke dag zelf maak, tegenwoordig, maar van de pasta die hier zowat elke woensdag klaargemaakt wordt in deze tijd van het jaar. De dochter lust namelijk geen asperges, maar eet op woensdagmiddag bij mijn mama, dus op woensdagavond krijgt zij boterhammen en wij pasta met asperges. Want asperges zijn lekker. Neen, discussieer niet. Leve asperges.

Het recept is voor twee personen, maar naar goede gewoonte zonder verhoudingen en hoeveelheden én vreselijk ongestructureerd. Een beetje zoals ik kook, dus.
Nodig: Ergens tussen een halve kilo en een kilo asperges (voor vier personen zou ik 3 pakjes kopen), ajuin, sjalot, look, bladpeterselie, wat pijpajuin indien voorhanden, olijolie, twee eieren, raspkaas, peper en zout. Spaghetti.

Zo maken:
Maak de asperges schoon.

(hou de schillen en onderkanten bij, straks terwijl ge de pasta maakt kookt ge die met wat kruiden, ge zeeft het kookwater en met die bouillon maakt ge soep. Gewoon wat ajuin en wit van prei toevoegen, mixen en wat peterselie toevoegen)

Snij de asperges ze in stukken van een paar centimeter en gooi deze kort in kokend water.

(Water aan de kook brengen, asperges erbij en als het weer kookt na een minuut al afgieten. Datzelfde water gebruik ik dus om achteraf die schillen in te koken. Maar ik geef toe dat ik misschien wat overdrijf.)

Snipper ondertussen wat ajuin en een sjalot, en zet water op voor de spaghetti.

(Als dat water kookt, kook dan de spaghetti. Ik zeg het nu maar, want straks vergeet ik het, en als ge een receptenvolger zijt dan staat ge daar op het eind, met uw ongekookte pasta.)

Doe een scheut olijfolie in een wokpan en laat de uien zachtjes fruiten.

(Dit is uw moment om wat knoflook, peterselie en pijpajuin fijn te snijden en aan de kant te houden.)

Voeg als de uien glazig zijn een paar teentjes gesnipperde knoflook toe en dan de asperges. Bak een paar minuten en bestrooi kwistig met peper en zout.
Kluts twee eieren los met peper en zout, voeg kaas van de rasp toe.

Als de spaghetti gekookt is, giet deze af en kieper in de wok. Overgiet met wat olijfolie en roer onder het aspergemengsel. Roer er nu de eieren door, en de pijpajuin en peterselie. Nog wat peper toevoegen indien nodig. Serveer meteen, met extra kaas.