Mijn hoofd is al op vakantie vertrokken, er staat blijkbaar een mentale out-of-office ingesteld. Een foutje van mijn interne server, geloof ik. Er zit vast een virus op.
Deze vergelijking gaat nergens heen. Overnieuw.

Deze middag kregen wij onze housesitters op bezoek (zij verbouwen, en wonen eigenlijk in bij hun ouders/onze buren, maar nu komen ze onze hele afwezigheid hier op huis, kat en moestuin passen. Het is een beetje vakantie voor iedereen, vooral voor mijn gemoedsrust). Plots drong het door dat we binnen een paar dagen al vertrekken. En hoewel de inkomhal vol kampeerspullen u zou kunnen misleiden, moet ik vooral nog veel pakken en verzamelen. Nog even focus is dus broodnodig, of ik heb weer geen goed patattenmes mee, en ik word humeurig als ik moet koken en geen goed patattenmes heb.

Maar dat is dus buiten mijn hoofd gerekend. Mijn hoofd wil geen focus, mijn hoofd wil een rivierke in Frankrijk. Mijn hoofd wil een berg en een zicht op een meer.

En dus zucht ik, en boek een ticket voor een theatervoorstelling voor kleuters op de feesten. En mens moet toch wat.

Elk jaar in de zomer leg ik augurken op. Dat is een traditie, en ik voel me altijd een hele huisvrouw als ik ermee bezig ben. Zo een kruising tussen Zsazsa en Dorien, in wiens heerlijke boek trouwens een recept staat voor het opleggen, of inmaken zo u wil, van groenten.
Het is ook een traditie dat we er altijd te weinig hebben, augurken. Ik maak ze klaar, op een vakantie-avond in de zomer, en daarna kijken wij twee maand lang verlangend in de frigo naar de bokaal. Ik sis naar mijn lief: “neen, nog niet. Geduld.” elke keer als hij met de pot zwaait. Op het eind van de zomer breken we de cornichons dan eindelijk aan, en dan eten we op een week alles op. Het verlangen maakt gulzig en die week eten wij augurken bij elke maaltijd. Dan moeten we weer een jaar wachten, want dan is het seizoen voorbij en kan ik geen nieuwe maken. De heerlijke onbeholpenheid van ons huishouden: bewijsstuk 62.

Dit jaar heb ik meer potten gekocht. En vanmiddag op de boerderij was mijn nog maar half begonnen dag al onmiddellijk perfect. Dat had ook iets te maken met het heugelijke feit dat er een massa kleine hondjes geboren zijn op de boerderij en dat kleine hondjes schattig zijn en ge die kunt knuffelen. Maar vooral: ze hadden daar zowaar augurken aan een struik hangen. Veel augurken.

Dus oogstte ik veel augurken, en vanavond deed ik het inmaakgedoe. En daarna was ik een half uur jammerend bezig met het verwijderen van stekels uit mijn arme handen. Want blijkbaar hebben augurken in de vrije natuur stekels als een cactus. In de groentenwinkel doet iemand die blijkbaar er proper af van tevoren, omdat niemand natuurlijk een groente wil kopen die zo vreselijk veel pijn doet. Ik werd er zowaar filosofisch van: augurken uit de groentenwinkel zijn de zakjes voorgesneden sla van het ambitieus huishoudelijk talent.

En neen, ik weet ook eigenlijk niet waarom ik dit vertel. Misschien kunt ge de volgende keer als ge een hotdog eet samen met uw vrienden, op de voetbal of de Gentse Feesten ofzo zeggen: wist ge dat dat eigenlijk stekels heeft als een cactus, zo’n cornichon? Iedereen zal dan mohowsejieusofwa doen en dan wordt het zeker een leuke avond.

Of zoiets.

Omdat ik zowat de hele zomer thuis ben, gaat de kleine normaal gezien niet naar de opvang op school of naar allerlei speelpleinwerkingen. Dat is gewoon niet nodig: ik moet niet werken, we doen wel graag veel dingen met haar, en ik denk dan altijd “ze moet al zoveel, het hele jaar, laat haar maar wat thuis rondhangen.”
Toen een bevriende klasmoederbuurvrouw in het voorjaar zei dat die van haar graag een danskamp wilde doen maar niet alleen durfde, polste ik eens bij de dochter en ze zag het precies wel zitten. Dus ik schreef haar in. Een week werelddansen en knutselen, bij De Ingang.

Nog een buurmeisje sloot aan, de grote mensen maakten een planningske voor brengen en halen. Maar één keer op drie rijden, dat is een groot gemak. Bovendien kennen alle buurtkinderen elkaar en de ouders zo goed dat er geen enkele strubbeling was. Alleen soms efkes met het ochtendhoofd nadenken bij wie de autostoelen nu ook al weer stonden.

En dus trokken de dames elke dag naar de uberhippe Galvaston, deze week. Ik had verwacht dat ze het wel tof zou vinden, maar dat het zo vlot zou gaan en zoveel enthousiasme zou opleveren: dat niet.

Elke dag een vrolijk kind laten vertrekken, elke avond een supervrolijk en doodmoe kindje terugkrijgen: top.

Gisteren was er dan een toonmomentje, waar ze lieten zien wat ze allemaal geleerd hadden.

Volgend jaar weer! Zeker weten!