Zo. Dat was efkes spannend zeg.

Gisteren liep de wedstrijd af die de laatste weken een groot stuk van mijn en onze vrije tijd heeft gekost. Het hele gedoe was hartverwarmend en schoon. Het enthousiasme van al die mensen bevestigde wat ik al wist: er zijn verdorie veel mensen die graag iets voor iemand anders doen, en als die dan ook nog een fijne mens is, dan is het helemaal overweldigend.
Maar. Het was ook een ware thriller, op een bepaald moment. Het zag er lange tijd heel goed uit, en toen, een dag voor de buit zou binnengehaald worden, werd John opeens ingehaald. Ik zat op dat moment op een debat, en kreeg opeens bericht na bericht. Dan weet ge dat er iets verkeerd is, natuurlijk.
Vanaf donderdagavond was het alle hens aan dek. Er werden nog snel een massa mails verstuurd, vrijdagvoormiddag ging volledig op aan het gewoon bruutweg stalken van mensen op facebook. Ik wil mij bij deze uitgebreid excuseren voor mijn gedrag, maar kijk. Mijn innerlijke Machiavelli wrijft tevreden in zijn handen, want:

He made it. In de paasvakantie mag John met honden in de sneeuw gaan spelen, en u kunt zich zelfs niet beginnen voorstellen hoe content wij hier allemaal zijn.

En omdat dat natuurlijk ook voor een deel aan jullie te danken is, twee dingen.
1. Merci, gasten. Ge zijt allemaal de max.
2. Er is taart, en er is soep, zoals beloofd. De onschuldigste hier in huis heeft twee nummerkes mogen noemen, en daaruit is gebleken dat Davey D. een taart wint, en Sofie V. soep naar keuze. Hoera! Ik mail jullie!