Ik zat al een paar dagen vloekend naar mijn volgende opdracht te kijken voor #projectblogboek. De beste blogposts die ik ooit heb geschreven, gawd.

The thing is. Ik schrijf, in één keer, en meestal zonder nadenken. Wat niet betekent dat ik niet nadenk waarover ik schrijf, maar blogposts zitten meestal al zodanig in mijn hoofd gefabriceerd dat het er dan eenvoudig uitkomt. Ik herlees niet, en ik duw op publish. Dan is het weg. Uit mijn hoofd. Ik verlies een beetje mijn interesse, van zodra het gepubliceerd is, en moet mijzelf al redelijk inspannen om een post te delen op mijn facebookpagina.

Dus ik zuchtte een beetje, en rolde wat met mijn ogen. En toen was er vandaag de betoging en ik dacht: ow wacht.

Meest gelezen en gedeelde post ooit? Check.
Afgrijselijke en bedreigende mails over gekregen? Check.
Profiteur die niet gestudeerd heeft en van een uitkering leeft genoemd op diverse krantenwebsites en in mijn mailbox? Check.

Ik had het vaste voornemen om het nooit meer op te rakelen, en ik vind het persoonlijk ook niet mijn best geschreven post ooit. Maar kijk, het is wel actueel. Of toch een beetje. En het was de grootste storm in een glas water waar ik ooit in verzeilde.

En daarmee is mijn projectblogboek-opdracht volbracht.

*buigt en gaat af*

-…begon met een weekend vol Wilde Mannen en Woeste Wijven. Uitgelaten kinders zijn uitstekend voor mijn humeur, zelfs als ze soms eens weglopen.
-…bracht me de goede gewoonte van vrije vrijdag. Dagen met ontbijt in de stad met team 80%, eindelijk tijd voor lezen en schrijven en praten en koffie drinken zonder haast.
-…zette me trouwens echt aan het lezen, met het heerlijke Us en het bij momenten schone Kom hier dat ik u kus. (ik lees Dunham momenteel, maar ben niet bijster geboeid. Doe mij -eens een ander boek aan de hand in de commentaren, sweethearts?)

-…stond in het teken van allerlei buurtplannen. Er werd vergaderd, er werden brieven geschreven en er werd een verhoogde staat van paraatheid afgekondigd.

-…betekende veel, drukke en intense lesdagen, die me vreemd genoeg nauwelijks vermoeiden. Het lijkt alsof mijn groepen studenten uitzonderlijk fijn zijn, dit jaar, en ik ben ze al goed gewend ondertussen.
-…was de maand waarin ik mijn hoofd brak over allerlei technische zaken en over doelstellingen, competenties, werkvormen en inhouden. En ik weet dat ge dat saai vindt klinken, maar ik doe dat blijkbaar wel graag.
-…kon ondanks de hoge productiviteit toch wel wat verbetering gebruiken op gebied van efficiëntie en concentratie. Ik besefte het, maar haalde evenwel meestal mijn schouders op en verprutste glimlachend nog wat tijd. All work and no play en andere boutades mogen hier toegevoegd worden.
-…werd verder voor een groot deel op de fiets doorgebracht (zij), of hollend erachter (wij).
-…was natuurlijk ook de zee. De huisjes zijn afgebroken, het strand is leeg. De kleine en de man hadden een kop vol zot, en ze warmden samen met de herfstzon mijn gemoed.

-…was een bijzondere en vrolijke maand, met goede gesprekken, filmavonden, etentjes, nachtelijk vertier en een volle agenda. En wat blijkt? Ik word daar gelukkig van.

Bring it on, november.