Ik zat al een paar dagen vloekend naar mijn volgende opdracht te kijken voor #projectblogboek. De beste blogposts die ik ooit heb geschreven, gawd.

The thing is. Ik schrijf, in één keer, en meestal zonder nadenken. Wat niet betekent dat ik niet nadenk waarover ik schrijf, maar blogposts zitten meestal al zodanig in mijn hoofd gefabriceerd dat het er dan eenvoudig uitkomt. Ik herlees niet, en ik duw op publish. Dan is het weg. Uit mijn hoofd. Ik verlies een beetje mijn interesse, van zodra het gepubliceerd is, en moet mijzelf al redelijk inspannen om een post te delen op mijn facebookpagina.

Dus ik zuchtte een beetje, en rolde wat met mijn ogen. En toen was er vandaag de betoging en ik dacht: ow wacht.

Meest gelezen en gedeelde post ooit? Check.
Afgrijselijke en bedreigende mails over gekregen? Check.
Profiteur die niet gestudeerd heeft en van een uitkering leeft genoemd op diverse krantenwebsites en in mijn mailbox? Check.

Ik had het vaste voornemen om het nooit meer op te rakelen, en ik vind het persoonlijk ook niet mijn best geschreven post ooit. Maar kijk, het is wel actueel. Of toch een beetje. En het was de grootste storm in een glas water waar ik ooit in verzeilde.

En daarmee is mijn projectblogboek-opdracht volbracht.

*buigt en gaat af*