Als ik ‘s morgens opsta, ben ik meestal alleen. Het huis slaapt, bij de buren komt hier en daar wat voorzichtige beweging. Ik trek dan mijn gilet wat dichter om me heen, zet de koffiemachine aan en maak schemerig licht.
Tien seconden later is hij er.
Mijn held in het uur tussen wolf en hond, mijn portie zachtheid tijdens het ontwaken. Hij bedelt streeltjes en aandacht. Ik krijg een aanhankelijke hoop dons in ruil.

Ik praat met hem, ‘s ochtends. Hij praat terug, want dat is beleefde communicatie. Ik vraag hoe zijn nacht geweest is, en hij vertelt. Ik ben niet in staat die gesprekken vast te leggen, om half zeven ‘s morgens, maar gelukkig praten we ook overdag vaak een beetje. En gelukkig dacht ik een keer: “ik moet een filmpje maken.”

Hallo. Ik ben i. en als ik groot ben word ik een crazy cat lady.

**************
Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly. Ik had weinig zin in praten met mensen. En de leukste kat van Gent is ook een beetje een idool.