De laatste keer dat ik boos ben geworden was deze ochtend rond 7 uur. Dat ik de rest van de dag geen enkele andere keer boos was, is een succes, want ik heb ook de krant gelezen, en ik heb de hele dag gewerkt. Dat is altijd riskant, dat weet iedereen.

Maar om 7 uur was ik dus wel al boos. En ik lag op dat moment nog in mijn bed.

Het zit zo: ik moet meestal vroeg opstaan. In het weekend om half acht met de dochter, in de week gewoonlijk om half zeven.
Soms is er een doordeweekse dag dat ik geen les moet geven het eerste uur, en dan mag ik slapen tot half acht, aka tot de kleine wakker wordt.
Dat uur tussen half zeven en half acht is alsof iemand mij trakteert op een stukje slagroomtaart op het moment dat ik net zat te denken “hm, precies een hongerke”. Ik ben vreselijk gehecht aan dat gestolen uur, zeker als ik zoals gisteren weeral tot een kot in de nacht had zitten lezen.

Als de dochter dan om 7 uur roept dat ze wakker is, zoals vanmorgen, dan ben ik boos. Wild. Razend. Omdat mij een half uur slagroomtaartslaap wordt afgepakt, zonder voorafgaande verwittiging. Zo. Oneerlijk.
Ik ben dan niet boos op haar gelukkig, maar op de wereld. En het leven. Ik haat het leven uit de grond van mijn hart zowat elk eerste uur van elke dag.

Mijn ochtendhumeur is legendarisch. Ik ben daar niet fier op, en ik ga niet onnozel doen: het is niet gemakkelijk. Niet voor de mensen die met mij in één huis moeten zijn ‘s ochtends, en ook niet voor mijzelf. Het stemt mij droevig dat ik zo ben, en dat brengt me naadloos bij de laatste keer dat ik heb gehuild.

Deze ochtend rond tien na zeven was dat. Want de correcte term mag dan wel ochtendhumeur zijn, bij mij is het eigenlijk ochtendverdriet. Pure onversneden weltschmerz. De last van de hele wereld rust op mijn schouders, voor half negen ‘s morgens. Bergen lijken te hoog, het water van de dag die voor me ligt te diep.

En dan ween ik een beetje. Alleen in een hoekje van de badkamer.

Zielig? Goh ja. Een uur later had ik vier koffies gedronken, en toen was het over en was ik mijn eigen vrolijke in cafeïne gedrenkte zelf. Einde verhaal. Morgen opnieuw!

**************
Dit is de eerste post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.Een eerste post over de laatste keer. KWEENIE HOE META.