Weet ge dat nog, vroeger met uw ouders op reis? De rit naar de zon was altijd lang, maar het viel ook best mee, want er was een dekbed en hoofdkussen op de achterbank (verkeersveiligheid en gordels waren toen nog geen topprioriteit), er waren stripverhalen en er waren mixed tapes. Cassettebandjes. De hele reis dezelfde drie cassettes, waarvan de nummers onlosmakelijk met een bepaalde reis verbonden blijven, zelfs nu, dertig jaar later. Ik kan geen Ann Christy horen of ik ben op weg naar Saint Tropez. Geen Me and Mrs. Jones of ik zit in de auto naar de Alpen. Geen Blue Blot of ik zit veel te lang op de achterbank, bestemming Oostblok.

Ook toen ik zonder mijn ouders begon te reizen, bleef dat, liedjes die met bestemmingen verbonden blijven. Daan is voor altijd mijn liefdesverdriet onder mijn arm nemen en wekenlang met een camionette en een surfer aan de Atlantique kamperen. En Garbage blijft voor altijd verbonden met Hongarije.

2014 dan. Op reis met man en kind.
Wij zijn in dit, nu toch al goed gestarte digitale millennium, nog steeds heel ouderwetse mensen, dus wij luisteren cd’s in de auto. Al dat nieuwerwetse gedoe met mp3’s, we doen daar niet aan mee. Het zou ook kunnen dat we te lui zijn om onze samengevoegde collectie van zo’n 500 cd’s om te zetten naar mp3. Ik laat dat in het midden.

Dat betekent dat we ook op deze reis een map met een vijftigtal cd’s meehadden, waarvan sommige heel vaak gedraaid werden. Courtesy of the hippest kid in town, vooral.
Onze kleine, die een lievelingsnummer van Jack White heeft, Revolver van de Beatles helemaal meezingt en vraagt “Leg nog eens Vampire Weekend op”.
Ze vindt dat Blur toch wat op de Beatles lijkt, en ze doet haat dutjes bij voorkeur op Stéphane Grappelli en Miles Davis.

Ze zegt ook, als het lief gitaar speelt: hè, dat lijkt op iets van de Foo Fighters. En dan is dat waar en ik ontplof zowat van trots.

Aniehoew. We luisteren dus volledige cd’s, maar sommige nummers worden aangevraagd vanop de achterbank, met een behoorlijke hardnekkigheid. Deze reis heeft dan ook een duidelijke soundtrack gehad. Haar soundtrack voornamelijk, maar ook een beetje de onze. Dit is hem.

Flavour of the week: Jack White.

De ontdekking van een instant liefde: Vampire Weekend.

De klassieker.

De “en nu het lievelingsliedje van mama opleggen!” en dan “oh what you do do me” zingen. Hartjes.

En tot slot: het kitsch-feestje.

Ge zijt jaloers hè, gij die van uw kleuter naar K3 en winokio moet luisteren?