Elk jaar in de zomer leg ik augurken op. Dat is een traditie, en ik voel me altijd een hele huisvrouw als ik ermee bezig ben. Zo een kruising tussen Zsazsa en Dorien, in wiens heerlijke boek trouwens een recept staat voor het opleggen, of inmaken zo u wil, van groenten.
Het is ook een traditie dat we er altijd te weinig hebben, augurken. Ik maak ze klaar, op een vakantie-avond in de zomer, en daarna kijken wij twee maand lang verlangend in de frigo naar de bokaal. Ik sis naar mijn lief: “neen, nog niet. Geduld.” elke keer als hij met de pot zwaait. Op het eind van de zomer breken we de cornichons dan eindelijk aan, en dan eten we op een week alles op. Het verlangen maakt gulzig en die week eten wij augurken bij elke maaltijd. Dan moeten we weer een jaar wachten, want dan is het seizoen voorbij en kan ik geen nieuwe maken. De heerlijke onbeholpenheid van ons huishouden: bewijsstuk 62.

Dit jaar heb ik meer potten gekocht. En vanmiddag op de boerderij was mijn nog maar half begonnen dag al onmiddellijk perfect. Dat had ook iets te maken met het heugelijke feit dat er een massa kleine hondjes geboren zijn op de boerderij en dat kleine hondjes schattig zijn en ge die kunt knuffelen. Maar vooral: ze hadden daar zowaar augurken aan een struik hangen. Veel augurken.

Dus oogstte ik veel augurken, en vanavond deed ik het inmaakgedoe. En daarna was ik een half uur jammerend bezig met het verwijderen van stekels uit mijn arme handen. Want blijkbaar hebben augurken in de vrije natuur stekels als een cactus. In de groentenwinkel doet iemand die blijkbaar er proper af van tevoren, omdat niemand natuurlijk een groente wil kopen die zo vreselijk veel pijn doet. Ik werd er zowaar filosofisch van: augurken uit de groentenwinkel zijn de zakjes voorgesneden sla van het ambitieus huishoudelijk talent.

En neen, ik weet ook eigenlijk niet waarom ik dit vertel. Misschien kunt ge de volgende keer als ge een hotdog eet samen met uw vrienden, op de voetbal of de Gentse Feesten ofzo zeggen: wist ge dat dat eigenlijk stekels heeft als een cactus, zo’n cornichon? Iedereen zal dan mohowsejieusofwa doen en dan wordt het zeker een leuke avond.

Of zoiets.

Omdat ik zowat de hele zomer thuis ben, gaat de kleine normaal gezien niet naar de opvang op school of naar allerlei speelpleinwerkingen. Dat is gewoon niet nodig: ik moet niet werken, we doen wel graag veel dingen met haar, en ik denk dan altijd “ze moet al zoveel, het hele jaar, laat haar maar wat thuis rondhangen.”
Toen een bevriende klasmoederbuurvrouw in het voorjaar zei dat die van haar graag een danskamp wilde doen maar niet alleen durfde, polste ik eens bij de dochter en ze zag het precies wel zitten. Dus ik schreef haar in. Een week werelddansen en knutselen, bij De Ingang.

Nog een buurmeisje sloot aan, de grote mensen maakten een planningske voor brengen en halen. Maar één keer op drie rijden, dat is een groot gemak. Bovendien kennen alle buurtkinderen elkaar en de ouders zo goed dat er geen enkele strubbeling was. Alleen soms efkes met het ochtendhoofd nadenken bij wie de autostoelen nu ook al weer stonden.

En dus trokken de dames elke dag naar de uberhippe Galvaston, deze week. Ik had verwacht dat ze het wel tof zou vinden, maar dat het zo vlot zou gaan en zoveel enthousiasme zou opleveren: dat niet.

Elke dag een vrolijk kind laten vertrekken, elke avond een supervrolijk en doodmoe kindje terugkrijgen: top.

Gisteren was er dan een toonmomentje, waar ze lieten zien wat ze allemaal geleerd hadden.

Volgend jaar weer! Zeker weten!

Een tijd geleden had iemand het in een zekere facebookgroep die ik frequenteer over loombandjes en zuchtte hoe de hele school ten prooi was gevallen aan dat gedoe.
Ik antwoordde lachend in de commentaren dat ik mijn dochter en haar maten op de speelplaats had aangetroffen roerend met een tak in een put waar ze gras en keien in hadden gegooid. “Heksensoep” zeiden ze. Ik gooide er nog een “hippieschool hé, die zijn wat achter in die dingen” bij en ging verder zelfgenoegzaam wezen in mijn zetel.

Twee dagen later passeerden wij aan het plaatselijk vuil gb-tjen en opeens werd de kleine zowat hysterisch bij het zien van de sjiekenbak WANT DAAR ZITTEN VAN DIE REKKERKES OM ARMBANDEN MEE TE MAKEN IN. Ik gaf haar een euro, ze draaide een bolleke en ik dacht: nu ben ik ervan af.

Sindsdien zijn de dingen echter ietwat uit de hand gelopen.

En ja, ik geef dat toe, ik heb ze zelf voor haar gekocht die rekkerkes. In het kader van mijn lui ouderschap vind ik elke aankoop waarmee kinderen zich uren in stilte kunnen bezighouden een goede aankoop. Zeker met een autoreis naar het zuiden in aantocht.

Het loombandjes maken blijkt ideaal in elke omstandigheid. Zelfs als een tros kleuters efkes een schaduwpauze nodig hebben.

Ik kan het ondertussen ook, natuurlijk, want iemand moet die dingen afwerken als ze vastzit. Maar ik beperk mij dus tot een basisvisgraat. Vanavond echter, was ik eten aan het maken en zei tegen mijn aanstaande: “kunt gij haar efkes helpen, want ik moet dat hier in de gaten houden?”

Lang verhaal kort: youtube-tutorials, patronen en zo’n echt apparaat. De dochter is het zat voor vandaag en kijkt tv, momenteel. Hij daarentegen.