Ik ben een vreselijke uitsteller. Met mijn werk lukt het allemaal nog wel een beetje, daar kan ik het min of meer bolwerken met mijn hoofd, maar dat kost zo veel moeite dat ik meestal geen energie meer heb voor andere dingen die het label moet-gebeuren hebben in mijn hoofd.
Ik ben dat dus, de die met saldo dienstencheques nul na drie herinneringsmails. Ik ben dat, die maandenlang alleen maar vloekt over het falende internet en de haperende digitale tv. En die dus pas maanden later, na uitstel en uitstel en uitstel, telenet belt en achteraf verwonderd is over hoe vlotjes dat eigenlijk gaat, dat overstappen.
Het probleem is: ik heb totaal geen concentratievermogen voor alledaagse verplichtingen. Ik heb te veel prikkels, te veel dingen te doen weten en lezen en dan ben ik afgeleid. Zoiets.

Denk ik. Ik zal er morgen of overmorgen anders eens over nadenken.

Mijn lief en ik vinden elkaar daarin. Of verliezen elkaar in onze rommel, dat zou ook kunnen, als u het vanuit een ander oogpunt bekijkt. Want ik toon u wel een tuinhok, natuurlijk, maar u weet niet dat er al een jaar gewerkt wordt aan dat tuinhok. Sommige mensen zouden daar gek van worden, ik haal mijn schouders op en ooooh kijk een vogeltje.
Het is best, denk ik, dat we allebei zo zijn, want anders zou er één van de twee zich doodergeren en dan zou er een scheiding van komen. Scheiding? Eerst is er een trouw nodig zeg.

En die trouw, daarover gaat het eigenlijk. Gisteren realiseerde ik me dat ik met mezelf had afgesproken dat we alles voor de trouw klaar zouden hebben voor we op reis gingen. Dat is over minder dan een maand, bedacht ik gisteren. En behalve een zaal, een offerte voor een cateraar, een DJ en een vaag plan voor een kleed hebben we ja euhm niks.
Ik was dus paniek, gisteren. Mijn lief was: “Komt goed, we beginnen er morgen aan! Echt!”.

Vandaag deden we wat iedereen met ons karakter zou doen in zo’n situatie. We kochten een notitieboekje en schreven op het eerste blad: trouwplanning. Ik heb het gevoel dat we er bijna zijn.