Mijn kleine is niet zo’n lastige met monsters in haar kamer. Althans niet ‘s nachts. Ze heeft een lampje dat speciaal ontworpen is door mensen in Zweden om monsters weg te houden en dat stond op de bijsluiter en het werkt. Bijsluiters voorlezen aan kleuters die nog niet kunnen lezen: beste uitvinding ooit.

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje over de Softpal-lampjes van Philips en ik dacht goh, ze heeft dat niet nodig, maar ze zat net naast mij. Ze zag op mijn computerscherm de foto van het lampje, wees en riep “Oh. Oooooh. Dat. Dat is Mike.”
Toen ik haar vertelde dat ik net een mailtje kreeg om te vragen of zij graag zo’n lampje willen, was ik op slag de populairste moeder van de Brugse Poort, werd er hier een vreugdedansje gedaan en kreeg ik de volgende dagen honderdduizend keer de vraag “Is mijn lampje er al?”. Het was er niet maal honderduizend en toen opeens wel.

Sinds het lampje er eindelijk is, wil ze er nauwelijks van scheiden. Hij heet ondertussen Kleine Mikey. Als ge hem kantelt, gaat hij aan en als ge hem nog eens kantelt gaat hij uit. Hij is superzacht en veilig, en mag dus in principe mee in bed. Dat hebben we de eerste dag gedaan, maar na een half uur riep de kleine. Dat Mikey beter beneden kon slapen, want dan ze niet kon stoppen om met hem te spelen. Zelfkennis, de editie vierjarigen.

Maar overdag dus: onafscheidelijk. Kleine Mikey kruipt mee onder tafel. Kleine Mikey maakt de kat wakker. Kleine Mikey gaat mee in het kamp om te lezen. En kleine Mikey kijkt al graag eens naar The Voice.

Goed nieuws tot slot: ik mag een Softpal-lampje weggeven! Een Mike, dat is evident. U moet daarvoor alleen even in de commentaren vertellen waar u als kind bang voor was. Niet waar u nu schrik van krijgt, want dan lees ik de meest verontrustende dingen en dan word ik ook bang. Kinderangsten dus. Go!